Hartstikke handig dat internetbankieren van tegenwoordig. Ik
schuif mijn bankpas in de gleuf van het speciale kastje en volg de eenvoudige
aanwijzingen. Na tien pogingen dringt mijn ingetoetste pincode tot het apparaat
door maar elke verwoede poging op het inlogscherm van mijn laptop leidt tot nul.
Niks, nop, nada… ‘het is tijd voor de Rabobank - tijd voor een vraag - tijd
voor een antwoord’ klinkt de slogan door mijn hoofd. Dat lijkt me een goed
plan.
Bij de lokale bank in Tiel vertel ik dat ik geen bankzaken
meer kan doen met het prehistorische kastje. Volgens mij heb ik een nieuw
exemplaar nodig.
‘Maar u kunt altijd uw bankzaken hier bij ons regelen?’ reageert de bankbeamte enthousiast.
‘Eh… ja… dat zou kunnen… maar waarom hebben we die kastjes dan?’ vraag ik slim.
‘Kastjes? Bedoelt u de reader of de scanner?’
‘Ja die…’
‘Welke wilt u hebben?’
‘Eén die het doet?’ bijdehand verschijnt er een glimlach op mijn gezicht.
‘Als u over wilt gaan op de Raboscanner dan moet u uw Rabobank daar over informeren?’
‘Eh… dat doe ik nu toch?’ Mijn wenkbrauwen trekken verbaasd samen.
‘Nee… bij de lokale bank waar u uw Rabowereldpas heeft aangeschaft.’
‘Maar… dat is 150 km verderop…? Mijn ogen staan op steeltjes.
‘Eh… tja… moeilijk, zal ik er één voor u opsturen?
‘Zodat ik 300 km moet reizen om mijn bankzaken te kunnen regelen?’ Mijn mond staat open.
‘U kunt altijd uw bankzaken hier bij ons regelen?’ zegt de bankbeamte enthousiast.
‘Oke, oke… stuur het kastje maar op?’
‘De reader of de scanner?’
‘De nieuwste graag.’
’De scanner dus…’
‘Maar u kunt altijd uw bankzaken hier bij ons regelen?’ reageert de bankbeamte enthousiast.
‘Eh… ja… dat zou kunnen… maar waarom hebben we die kastjes dan?’ vraag ik slim.
‘Kastjes? Bedoelt u de reader of de scanner?’
‘Ja die…’
‘Welke wilt u hebben?’
‘Eén die het doet?’ bijdehand verschijnt er een glimlach op mijn gezicht.
‘Als u over wilt gaan op de Raboscanner dan moet u uw Rabobank daar over informeren?’
‘Eh… dat doe ik nu toch?’ Mijn wenkbrauwen trekken verbaasd samen.
‘Nee… bij de lokale bank waar u uw Rabowereldpas heeft aangeschaft.’
‘Maar… dat is 150 km verderop…? Mijn ogen staan op steeltjes.
‘Eh… tja… moeilijk, zal ik er één voor u opsturen?
‘Zodat ik 300 km moet reizen om mijn bankzaken te kunnen regelen?’ Mijn mond staat open.
‘U kunt altijd uw bankzaken hier bij ons regelen?’ zegt de bankbeamte enthousiast.
‘Oke, oke… stuur het kastje maar op?’
‘De reader of de scanner?’
‘De nieuwste graag.’
’De scanner dus…’
Met een parelend voorhoofd loop ik het filiaal uit en voel
me als een opkomende komiek uit een slapstickfilm. Twee weken later rijd ik 300 km
om mijn scanner op te halen die niet is aangekomen. Niks, nop, nada… ‘het
is tijd voor de Rabobank - tijd voor een vraag - tijd voor een antwoord’ denk
ik automatisch.
De volgende dag sta ik ontgoocheld voor de balie in het
filiaal Tiel voorbereidend op het vervolg van de slapstick-act.
‘Goedemorgen, de Raboscanner is niet bij mijn huisadres aangekomen… wat nu?’
‘U kunt altijd uw bankzaken hier bij ons regelen?’ zegt de bankbeamte enthousiast.
‘Ja dat heb ik begrepen… maar daar heb ik niks aan als ik straks in het buitenland zit.’ Zeg ik vermoeid.
‘Heeft u wel uw e-mail gecheckt?’ antwoordt ze vinnig.
‘E-mail gecheckt?’
‘Ja… om te kijken of de lokale bank waar u uw Rabowereldpas heeft aangeschaft akkoord is gegaan met het versturen van de Raboscanner uit Tiel.’
‘Pardon…’ opgehitst door de logische onlogica wordt het beest in mij wakker.
‘Ja… ziet u, wij doen alles om de klant te beschermen.’ Reageert ze geïrriteerd.
‘Te beschermen om bankzaken te kunnen doen?’ vraag ik lacherig terwijl ik mijn ogen opsla.
‘Check eerst uw e-mail maar…’ snauwt ze.
‘Ik check niks… u zou een scanner naar mijn adres sturen… zo één die bij u op uw bureau ligt waarvoor ik 300 km voor niks, nop, nada heb gereden…’ ik hel over de balie en realiseer me teleurgesteld dat mijn armen te kort zijn om het kastje onder haar neus weg te grissen.
‘Maar dat is niet mijn probleem…’ sist ze vals.
‘O nee… dus de Rabobank is er voor iedereen behalve voor mij?’ stoom blaas ik uit mijn vergrote neusgaten.
‘Dit is zeer ongebruikelijk… u had bij de lokale bank waar u uw Rabowereldpas heeft aangeschaft om een Raboscanner moeten vragen… ik geef u niet zo maar een scanner als er al één onder weg is…’ ze kijkt me expres niet aan maar schuift haar scanner zogenaamd nonchalant een stuk verderop.
‘WAT… er is NIKS onderweg… en wat is er mis met TWEE… zodat ik TWEE bankzaken tegelijkertijd kan doen! SAMEN BEREIK JE MEER?' We zijn aan elkaar gewaagd, nog even en ik ga vuur spugen.
‘Dit is ONS beleid…’ benadrukt ze gehaaid.
‘Zou u dan met UW beleid een strategie kunnen uitvoeren waarop u die Raboscanner beetpakt en met al uw tegenwerkende krachten SAMEN met een dosis menselijkheid aan mij overhandigt?'
'Dit is zeer ongebruikelijk... als u dat maar weet!' Met moeite overhandigt ze me de scanner waaraan ik wel even moet trekken voordat ze het kastje MET beleid loslaat.
‘Goedemorgen, de Raboscanner is niet bij mijn huisadres aangekomen… wat nu?’
‘U kunt altijd uw bankzaken hier bij ons regelen?’ zegt de bankbeamte enthousiast.
‘Ja dat heb ik begrepen… maar daar heb ik niks aan als ik straks in het buitenland zit.’ Zeg ik vermoeid.
‘Heeft u wel uw e-mail gecheckt?’ antwoordt ze vinnig.
‘E-mail gecheckt?’
‘Ja… om te kijken of de lokale bank waar u uw Rabowereldpas heeft aangeschaft akkoord is gegaan met het versturen van de Raboscanner uit Tiel.’
‘Pardon…’ opgehitst door de logische onlogica wordt het beest in mij wakker.
‘Ja… ziet u, wij doen alles om de klant te beschermen.’ Reageert ze geïrriteerd.
‘Te beschermen om bankzaken te kunnen doen?’ vraag ik lacherig terwijl ik mijn ogen opsla.
‘Check eerst uw e-mail maar…’ snauwt ze.
‘Ik check niks… u zou een scanner naar mijn adres sturen… zo één die bij u op uw bureau ligt waarvoor ik 300 km voor niks, nop, nada heb gereden…’ ik hel over de balie en realiseer me teleurgesteld dat mijn armen te kort zijn om het kastje onder haar neus weg te grissen.
‘Maar dat is niet mijn probleem…’ sist ze vals.
‘O nee… dus de Rabobank is er voor iedereen behalve voor mij?’ stoom blaas ik uit mijn vergrote neusgaten.
‘Dit is zeer ongebruikelijk… u had bij de lokale bank waar u uw Rabowereldpas heeft aangeschaft om een Raboscanner moeten vragen… ik geef u niet zo maar een scanner als er al één onder weg is…’ ze kijkt me expres niet aan maar schuift haar scanner zogenaamd nonchalant een stuk verderop.
‘WAT… er is NIKS onderweg… en wat is er mis met TWEE… zodat ik TWEE bankzaken tegelijkertijd kan doen! SAMEN BEREIK JE MEER?' We zijn aan elkaar gewaagd, nog even en ik ga vuur spugen.
‘Dit is ONS beleid…’ benadrukt ze gehaaid.
‘Zou u dan met UW beleid een strategie kunnen uitvoeren waarop u die Raboscanner beetpakt en met al uw tegenwerkende krachten SAMEN met een dosis menselijkheid aan mij overhandigt?'
'Dit is zeer ongebruikelijk... als u dat maar weet!' Met moeite overhandigt ze me de scanner waaraan ik wel even moet trekken voordat ze het kastje MET beleid loslaat.
Rabobank… met elkaar maken we klanten en hun omgeving
sterker.
