Na maandenlange kritische blikken in de spiegel was ik het zat. Dat pigmentvlekje in m’n hals en die stomme pukkel op m’n wang irriteerde me mateloos. Stel… dat het geen schoonheidsfoutjes zijn maar door de zon agressief aanzwellende kenmerken? Ik had daar immers precies de gevoelige huid voor. Dusss… reden Peter en ik naar een nieuwe jonge huisarts.
Aandachtig bekeek ze mijn plekjes en gooide enthousiast met medische termen in het rond. Haar ogen begonnen te glimmen toen ze vertelde dat ze de vreemdgroeiers wel een kopje kleiner wilde maken. ‘De ene schaaf ik met een mesje tot een schaafwond en de ander zal ik wat dieper uitscheppen.’
Ik schrok en zei: ‘Wegbranden mag ook hoor?’
‘Nee… nee…’, zei ze verlekkerd, ‘ik ben wel héél nieuwsgierig of het de onschuldige plekjes zijn die ik vermoed.’
‘Oke… ik snap het... maar moet u het héél diep uitsnijden?’ In gedachte zag ik mezelf al met een gat in m’n wang of een gigalitteken omdat de jonge arts per ongeluk was uitgeschoten.
Ze lachte me bemoedigend toe ‘U wordt verdoofd hoor.’
Het stelde me niet helemaal gerust maar omdat de huisarts zich er op verheugde, er verzorgd en fijngebouwd uitzag stemde ik toe. Met de nodige overpeinzingen reden we naar huis om volgende week terug te komen.
Onrustig woelde ik ’s avonds in ons bed. Toen ik na vele dromen over mislukte medische ingrepen en geamputeerde lichaamsdelen wakker schrok, stond Peter plotseling met een kop thee voor m’n neus. Hij lachte meelevend en probeerde met me mee te denken. ‘Stel je voor dat je hele hoofd vervangen moet worden en er is alleen een Chinees, een indiaan en een negerin. Welke zou je dan kiezen?’
‘Pfff… hou op… geef me maar dat kopje thee!’
Na de hittegolf, het koeltefront en mezelf daar ergens middenin was ik mijn padje kwijt geraakt. Het gegroefde pad kronkelde en verstopte zich tussen de bladeren en dook moeiteloos onder water. Ik snapte er niks van. Waar was mijn pad gebleven?
Afwachtend keek ik om me heen en tuurde voor me uit. Ik werd niet ongeduldig of boos maar voelde me verdrietig. Met angstige ogen vroeg ik me af dat als het pad onder mijn voeten was verdwenen of ik ook onvindbaar was geworden? Maar dat was niet zo. Andere mensen wisten mijn pad moeiteloos te vinden. Opgelucht gleed ik van mijn padje af.
Omdat het allemaal onduidelijk begon te worden, deed ik maar wat. Precies op dat moment gebeurde het.
‘Hè hè, daar ben je dan?’ juichte het pad.
Geschrokken begreep ik niet meteen wie er tegen me sprak. Ik slofte over het pad en fluisterde: ‘Ben jij dat padje?’
‘Natuurlijk, dat weet je toch?’ ritselde mijn pad.
‘Maar waar was je dan al die tijd?’
‘Hier… gewoon... onder je voeten.’
‘Maar waarom zag ik je niet?’
Een zonnestraal scheen over het pad en door de warmte kwam de kruidige geur van aarde vrij. ‘Jij slofte over mijn groeven, jij bedekte me met bladeren en jij stuwde me onder water…’
Ik zweeg en luisterde verlegen naar het pad.
‘Altijd zal ik je blijven dragen en wil ik jouw wegwijzer zijn want elk pad verdwijnt zonder haar afdruk. Logisch toch? Jij vormt mijn beeltenis en ik schenk jou mijn landschap. Samen zijn we één.’
Ik zuchtte voldaan en maakte als dank nog een foto om het landschap te omarmen.
‘Maar…’, zei het pad, ‘als je de volgende keer naar de kapper gaat vraag dan aan de nieuwe kapster niet zomaar een kapseltje. Ik heb ook smaak…’
Na jarenlang met een eenvoudig mobiel en een prepaidsimkaartje te hebben gestoeid, kreeg ik eindelijk een heuse Iphone.
Voorzichtig wikkelde ik het dure apparaat in een microvezeldoekje en besloot een hoesje bij Bol. com te bestellen. Verheugd koos ik voor een transparante backcase. De voorkant was immers al van een extra glasplaat voorzien. Zo duur en zo sjiek, ik waande me bijna koninklijk.
Toen het pakketje werd bezorgd maakte ik een elegant sprongetje. Bijna vloog het vederlicht door de lucht toen ik de verpakking begon los te peuteren. Ik glimlachte van oorlel naar oorlel. Voorzichtig opende ik de doorzichtige verpakking waar de transparante backcase in moest zitten. Maar… er zat niks in!
Geschrokken dacht ik aan het sprookje van ‘de keizer zonder kleren’. De keizer die naakt op het plein stond en dacht dat de kleermaker hem onzichtbare kleren had aangemeten. ‘Uw kleding is alleen door slimme mensen te zien,’ had de kleermaker hem verzekerd.
Er trok een rilling door me heen. Als domme onderdaan bekeek ik nog eens het pakketje en het verpakkingsmateriaal. Heel licht, transparant en erg luchtig. Bol. com vroeg me foto’s te maken van ‘het niets’ Ik werd er een beetje lacherig van. Serieus bezig zijn met iets wat er niet is alsof ik stiekem over mijn schouders voor de gek werd gehouden.
Beteuterd wacht ik de administratieve rompslomp af. Da’s toch anders zoals vroeger toen de prins Assepoesters glazen muiltjes kwam aanpassen.
