Het aantrekkelijke met ons huis op wielen reizen is dat we elke keer ergens neer kunnen strijken waar we nooit eerder zijn geweest. Op sommige plekken komen we eenmaal en andere plekken blijven vurig aan ons trekken. We proberen er wel eens woorden aan te geven. Zijn het de mensen? Is het de ruimte? De zon? Het is een diepgeworteld gevoel van verbonden zijn. We houden gewoon van Andalusië…
Ik denk aan mijn dochter die ik de doopnamen Anna Lucia heb gegeven nog voor ik een zandkorrel in Spanje had aangeraakt. Bij haar Arabische voornaam Safira keek toentertijd mijn man me vreemd aan. Maar is wist het zeker… zij was een Safira. Het was immers een gevoel waar niet aan te toornen viel. Haar temperament zat er vanaf het begin al in. Toen zij tijdens een vakantie in het zonnige zuiden bij ons terecht kwam, vielen voor haar ook de kwartjes. Nou ja… de vreemde valuta dan… ze was thuisgekomen op een onbekende plek. Daarom moest ik aan haar denken.
Toen wij vier jaar geleden vanaf Sevilla bij de Spaanse kust aankwamen, voelde deze plek eveneens als thuiskomen. Gepassioneerd liep ik als een verkenner langs de kust. Ik bewonderde hoe de monding van de grote rivier de zee kuste. Vurig en zacht… In de verte trok de grootste vuurtoren van Spanje die Chipiona zijn naam had gegeven me als een magneet naar zich toe. Aan de andere kant lag Sanlucar, wat benoemd is naar het Arabische ‘shaluqua’ voor de zuidelijke wind. De brede boulevard voer me mee in zijn luchtstroom. Boten dobberden om elk moment af te varen…
Tranquilo sloften we over stoffige caminos gesierd door generatieoude fincas.
‘Dit is het echte Spanje,’ vertelde Peter enthousiast, ‘zoals ik het van vroeger ken.’ Hij nam me mee naar een cafeetje waar de propjes papier op de grond bezaaid lagen. Ik lachte om het Spaanse gebruik en dacht aan confetti.
‘Allegria,’ riep Peter en zong een Spaans liedje.
Vervallen landhuizen wisselen elkaar af met villa's die zijn opgeknapt met een fel kleurtje. Niet alleen de bogen en versieringen doen me altijd aan Marokko denken, het is ook de armoede die zich in mijn botten doordringt. Soms ben ik wel eens benieuwd wie als eerste met de stijlvolle versieringen zoals op de tegels is begonnen. Wie was er het eerst? De kip of het ei? Misschien is het een ei van Columbus? Uiteindelijk zal het wel ergens zijn begonnen en komen we daarom altijd weer terug. Zoals de cyclus van de seizoenen. Zoals wij keer op keer thuiskomen…
