Van mijn voorraadkist kan ik de bodem zien. De laatste Europese lekkernijen liggen klaar om opgegeten te worden. Peter pakt het Belgisch stoofpotje dat is overgebleven. ‘Er zit bruin bier in!’ roept hij enthousiast. Als een ridder met stalen darmen kan hij alle toevoegingen aan maar dat moet ik als prinses op de erwt niet proberen.
‘Ik heb nog doperwten,’ realiseer ik me als ik kijk naar het potje bamboescheuten en m’n neus ophaal voor een verfrissend glas bietensap. Ik sluit de kist en pak de zak doperwten uit de koelkast. ‘Allemaal?’ vraagt Peter. ‘Ja allemaal…’ en samen pellen we de doperwten die als knikkers in een pannetje rollen. Ook bij ons duikelen overpeinzingen in onze hoofden. Aangevuld met de laatste kop Basmati rijst fantaseren we wat we als eerste in Spanje gaan kopen.
‘Paté en karbonade,’ zegt Peter.
‘Voor mij hazelnoten, extra pure chocolade en oude geitenkaas,’ antwoord ik.
Nog even en dan gaan we het Afrikaanse continent verlaten. Slechts twee nachtjes slapen en lek geprikt worden door een invasie muggen waarvan de exemplaren steeds groter worden.
‘Als ik aan Europa denk,’ zegt Peter, ‘voel ik me hier veiliger dan daar.’
Huiverend bekijk ik mijn inmiddels met rode bultjes bezaaide lichaam. Ik twijfel. ‘Misschien voelt het daar onveiliger maar ik voel me wel vrijer,’ antwoord ik bedenkelijk. In Europa hoef ik immers niet met respect gepaste kleding van de camping te gaan. Daar kan ik zelfs een korte broek en hemdje aantrekken en Peter hoeft niet mee als begeleiding. Zijn we daar los van onuitgesproken regels in een wereld vol verleidingen? Terwijl ik over een rijtje muggenbulten krap vraag ik me af wat ik mezelf eigenlijk wijs maak.
‘In ieder geval kunnen we weer bijbruinen,’ zegt Peter.
Samen staren we over de oceaan, veilig en vrij, allebei met zijn of haar eigen gedachte. Nog een paar dagen en dan zal Peter bij onze eerste stop bij Mac Donalds een hamburger nemen en ik een salade mediterranea. Dat is wat ik zeker weet…
