Ont-jaar-dag

Omdat Peter en ik van elke dag een feestje maken lopen de verjaardagen niet altijd synchroon met de geboortedagen. Dusss... bestelde ik logischerwijs een compact camera voor een niet specifieke dag ter gedachtenis aan zijn verjaardag, of zo iets...
Enthousiast koos ik voor heel veel zoom en pixels. Ik drukte op de handige digitale knopjes op mijn laptop en via doorverwijspagina’s werd de camera betaald en zou morgen met de post aankomen.
'Nog even kijken naar de maat van de camera...' riep ik toen alles was afgehandeld, 'dan ga ik langs de kringloop voor een goedkoop tasje.'
Terwijl ik de specificaties doorscrolde stuitte ik op een hoogte-lengte-breedte maat van 6x10x3 cm. Hoe groot? Geschrokken bewoog ik m’n bril op mijn neus heen en weer. Ja het stond er echt. Daar kon ik geen voorstelling van maken maar het klonk wel erg klein. Peter bekeek de maat met een centimeter en kwam met een pakje zakdoeken voor me staan.
‘Zo groot…’ snotterde hij van het lachen.
‘Echt…’ schrok ik, ‘kun je dan wel alle knopjes vinden?’
‘Tja... eh… ik zie wel, denk ik...’
Door mijn hoofd flitsten de melkbussen van de boerderij die tot flessen yoghurt werden verwerkt en uiteindelijk tot halve liter bekers, de vier-in-één portieverpakkingen tot nog net zichtbare miniflesjes Yakult. Klein-kleiner-kleinst…
We besloten dus extra goed op te letten zodat het pakketje niet aan onze neus voorbij zou gaan. Maar dat was niet nodig. In een gigantische doos vol loze ruimte kwam de mini compact camera. De bijbehorende stekker was een uitvouwbaar legopakket en het postzegelgrootte batterijtje was bijna met al het verpakkingsmateriaal bij de vuilnis beland. Nog even en je koopt iets wat er niet is.
Verrast bekeken we het vernuftige hebbedingetje. Peter schrok zich te pletter toen plotseling de lens met allerlei bliebjes naar buiten zoemde.
‘Hou vast!’ riep ik, ‘voordat we het miniding kwijtraken…’ De compact camera verdween in het pak sjag op zijn schoot. Geslaagd was de zachte landing op een verjaardag die er niet echt is.

Thee tijd

Na het jaren sparen van theezakjes besloot ik de op kleur verzamelde papiertjes tot bloemen, sterren of mandala’s te vouwen. Daar had ik natuurlijk een patroon voor nodig dus waagde ik me in het oerwoud Google. Gelukkig kon ik me beperken tot Pinterest zodat ik het bos tussen de bomen zou blijven zien. Van de ene op de andere klik verzamelde ik ideeën. Ik raakte slechts een klein stukje van het pad toen ik enthousiast met Japanse origami een poes ging vouwen. Daarna was mijn laptop wel erg vol geraakt van alle verzamelobjecten. Even… besloot ik daarin orde scheppen.
Op het einde van de dag deed ik mijn laptop dicht en keek ik naar de onaangeroerde theezakjes. Dat moest ik verwerken met een kopje thee en een heel mooi theezakje.
‘Dit is het voorbereidende werk want morgen ga ik beginnen,’ dronk ik mezelf moed in. Zo geschiede… toen ik de volgende morgen uit bed stapte. Ondergedompeld tussen de theezakjes kon ik niet anders dan een begin maken. 'Alle theezakjes verzamelen…' uit allerlei tassen en de gekste hoeken omringde ik me tussen mijn verzameling.
‘Kijk wat ik nu vind…’ riep ik naar Peter. ‘Hier liggen nog vier rollen rijstwafels.’ Terwijl ik de rijstwafels in een kast probeerde op te bergen bleek die kast wel erg slecht ingedeeld. Even alles eruit… en netjes opbergen. Eigenlijk had ik best wel trek in een paar rijstwafels en besloot een pauze in te lassen met een kopje thee en een fris groen theezakje.
Natuurlijk had ik mezelf best wel in de gaten. Lachend keek ik tussen de vrolijk gekleurde papiertjes. ‘Met welke kleur zal ik beginnen? De mooiste… of eerst uitproberen met een minder mooie? Eens kijken bij de patronen… nog meer overdonderende mogelijkheden.’ Ik begon in het wilde weg te vouwen worstelend naar een toekomstig eindresultaat. Geen idee of die zou komen…
Gelukkig kan ik het feestje af en toe onderbreken met een kopje thee, deze keer lekker los, zonder theezakje…