Omdat Peter en ik
van elke dag een feestje maken lopen de verjaardagen niet altijd synchroon met
de geboortedagen. Dusss... bestelde ik logischerwijs een compact camera voor
een niet specifieke dag ter gedachtenis aan zijn verjaardag, of zo iets...
Enthousiast koos ik voor heel veel zoom en pixels. Ik drukte op de handige digitale knopjes op mijn laptop en via doorverwijspagina’s werd de camera betaald en zou morgen met de post aankomen.
'Nog even kijken naar de maat van de camera...' riep ik toen alles was afgehandeld, 'dan ga ik langs de kringloop voor een goedkoop tasje.'
Terwijl ik de specificaties doorscrolde stuitte ik op een hoogte-lengte-breedte maat van 6x10x3 cm. Hoe groot? Geschrokken bewoog ik m’n bril op mijn neus heen en weer. Ja het stond er echt. Daar kon ik geen voorstelling van maken maar het klonk wel erg klein. Peter bekeek de maat met een centimeter en kwam met een pakje zakdoeken voor me staan.
‘Zo groot…’ snotterde hij van het lachen.
‘Echt…’ schrok ik, ‘kun je dan wel alle knopjes vinden?’
‘Tja... eh… ik zie wel, denk ik...’
Door mijn hoofd flitsten de melkbussen van de boerderij die tot flessen yoghurt werden verwerkt en uiteindelijk tot halve liter bekers, de vier-in-één portieverpakkingen tot nog net zichtbare miniflesjes Yakult. Klein-kleiner-kleinst…
We besloten dus extra goed op te letten zodat het pakketje niet aan onze neus voorbij zou gaan. Maar dat was niet nodig. In een gigantische doos vol loze ruimte kwam de mini compact camera. De bijbehorende stekker was een uitvouwbaar legopakket en het postzegelgrootte batterijtje was bijna met al het verpakkingsmateriaal bij de vuilnis beland. Nog even en je koopt iets wat er niet is.
Verrast bekeken we het vernuftige hebbedingetje. Peter schrok zich te pletter toen plotseling de lens met allerlei bliebjes naar buiten zoemde.
‘Hou vast!’ riep ik, ‘voordat we het miniding kwijtraken…’ De compact camera verdween in het pak sjag op zijn schoot. Geslaagd was de zachte landing op een verjaardag die er niet echt is.
Enthousiast koos ik voor heel veel zoom en pixels. Ik drukte op de handige digitale knopjes op mijn laptop en via doorverwijspagina’s werd de camera betaald en zou morgen met de post aankomen.
'Nog even kijken naar de maat van de camera...' riep ik toen alles was afgehandeld, 'dan ga ik langs de kringloop voor een goedkoop tasje.'
Terwijl ik de specificaties doorscrolde stuitte ik op een hoogte-lengte-breedte maat van 6x10x3 cm. Hoe groot? Geschrokken bewoog ik m’n bril op mijn neus heen en weer. Ja het stond er echt. Daar kon ik geen voorstelling van maken maar het klonk wel erg klein. Peter bekeek de maat met een centimeter en kwam met een pakje zakdoeken voor me staan.
‘Zo groot…’ snotterde hij van het lachen.
‘Echt…’ schrok ik, ‘kun je dan wel alle knopjes vinden?’
‘Tja... eh… ik zie wel, denk ik...’
Door mijn hoofd flitsten de melkbussen van de boerderij die tot flessen yoghurt werden verwerkt en uiteindelijk tot halve liter bekers, de vier-in-één portieverpakkingen tot nog net zichtbare miniflesjes Yakult. Klein-kleiner-kleinst…
We besloten dus extra goed op te letten zodat het pakketje niet aan onze neus voorbij zou gaan. Maar dat was niet nodig. In een gigantische doos vol loze ruimte kwam de mini compact camera. De bijbehorende stekker was een uitvouwbaar legopakket en het postzegelgrootte batterijtje was bijna met al het verpakkingsmateriaal bij de vuilnis beland. Nog even en je koopt iets wat er niet is.
Verrast bekeken we het vernuftige hebbedingetje. Peter schrok zich te pletter toen plotseling de lens met allerlei bliebjes naar buiten zoemde.
‘Hou vast!’ riep ik, ‘voordat we het miniding kwijtraken…’ De compact camera verdween in het pak sjag op zijn schoot. Geslaagd was de zachte landing op een verjaardag die er niet echt is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten