Vallen en opstaan

Als peuter ben ik ooit door een neefje van de trap af geduwd. Van de val kan ik me niks herinneren omdat ik direct bewusteloos moet zijn geweest. Jarenlang bleef ik bang voor het trapgat en verstijfde ik als ik op de overloop naar beneden keek. In mijn dromen zag ik brullende leeuwen en slangen met gemene ogen die mij naar beneden zouden sleuren.

Na mijn tweede zwangerschap schoten er allerlei pijnen vanuit mijn rug door mijn hele lijf. Ik kwam er niet meer onderuit, ik moest er wat aan doen... Uiteindelijk koos ik een kinesioloog die een scheve rug en verschoven wervels in mijn nek constateerde. Na zijn behandeling had ik me nog nooit zo bevrijd gevoeld zoals hij met zachte hand mijn wervelkolom recht zette. Het leek alsof ik op een grond van zacht mos liep omdat ik weer vering in mijn rug had gekregen.

Totaal overrompeld was ik over de vragen die hij me stelde van gebeurtenissen in mijn leven. Hij leek meer te weten dan ik zelf wist… Daarom ging ik terug naar mijn moeder. 'Mam... ben ik wel 'ns na een val bewusteloos geweest?' Mijn moeder groef diep in haar geheugen. Ze kon zich twee voorvallen herinneren. Iets met een zinken teil op mijn hoofd en een hersenschudding daarna. Maar de oudste herinnering was met twee vervelende nepneefjes die mij als peuter van de trap hadden geduwd. Ze kon zich nog herinneren dat de huisarts was langs geweest en niets aan mijn blauwe plekken kon doen.

Plotsklap begreep ik mijn angst voor het trapgat. Ook al was het na zo’n 25 jaar een deel van mij geworden ik besloot dat ik er overheen was gegroeid. Alleen een beetje scheef, dat helaas wel… Daarom laat ik regelmatig de boel weer even rechtzetten. Het is heerlijk om die bevrijdende vering dan te voelen. Het verlangen om nooit meer te verstijven... vechtend tegen de altijd terugkerende angst van een onverwachte klap. Hè wacht even… dit had ik toch weg bedacht?

Zo genoot ik in de afgelopen maand van mijn vernieuwde vering maar liet die denkbeeldige giftige slang om mijn hoofd draaien. Het vervelende onbewuste… dat onlosmakelijk sissende gevoel van ‘als dat maar goed af loopt’.

Alsof ik het over me heen riep liet ik het hefbed van de camper op mijn hoofd klappen. Gekraak in mijn nek… Van de schrik duizelde ik en viel op de grond. Pats… boem… gekneusde ribben. ’s Nachts droom ik dat ik een monster ben met mijn uitstekende wervels venijnig prikkend in mijn lijf. Waar is mijn zacht gemaakte rug? Zal het ooit nog eens goed komen?
Nu krabbel ik weer omhoog met de liefdevolle aanrakingen van Peter.