Peters Marokkaanse kufi

Omdat de katoen grover is dan bij het originele voorbeeld heb ik het patroon aangepast.
Gebruik katoen wat geschikt is om met haaknaald 2 te verwerken.

De hoofdomvang komt op ca. 59 cm en zit losjes om het hoofd.

In het te downloaden pdf bestand staan de aanpassingen.

Veel haakplezier

Het echte Marokko

Na ons verblijf van twee weken aan de kust bij Sidi Kaouki besloten we een stuk zuidelijker te trekken. Over de uitlopers van de Atlas reden we door een woest gebied. De slingerende weg leidde ons door de argan- en honingroute. Grootmoedercamper kraakte maar zoefde hobbelend voort. Volgens mij was deze smalle weg vroeger alleen met ezeltjes bereikbaar. Nu zat na elke bocht een verkoper onder een door de brandende zon vale parasol. Met een fles arganolie of een pot honing in zijn gestrekte arm stond elke keer iemand ons als mogelijke klant op te wachten. Wij reden door. Verontschuldigend drukten we onze handen op ons hart en zwaaiden vriendelijk.
Het goud van Marokko wordt helaas vaak te duur verkocht. De verkoper vermengt het met een mengsel van goedkope ingrediënten en dat is soms moeilijk te herkennen. Na een harde leerschool vertrouwen we slechts een enkel adres.
Licht gespannen vroegen we ons af of we ons bij de volgende camping opnieuw bedrogen zouden voelen. Jaren geleden hadden we de ontwikkeling van deze camping meegemaakt. De baas verdiende steeds meer, de werknemers ontvingen jaar in jaar uit hetzelfde. Toen Peter de baas hem daarop attendeerde werd hij kwaad waardoor we mooie contacten kregen met zijn personeel. Zo kwamen we erachter dat de baas een soort Don Corleone was. Hij lachte voldaan wanneer Marokkanen de Europeanen op de camping een poot wisten uit te draaien. We waren in shock. Hoe lief onze vrienden ook waren we konden het niet over ons hart krijgen alleen de portemonnee van the Godfather te spekken.
Omdat we een tussenstop moesten maken kwamen we sinds jaren op deze camping terecht. ‘We hebben een andere baas,’ was het eerste wat de receptionist ons meldde. We lachten. ‘Toch blijven we maar twee dagen.’ In die twee dagen werden we overvallen door hartverwarmende knuffels en liefdevolle gesprekken. Vol bewondering zagen we dat onze vrienden het maffiabeleid hadden getrotseerd. Met wat grijze haren en een paar rimpels was hun spirit onveranderd. Waar haalden ze de kracht vandaan? Ons respect groeiden alleen maar groter.
Zij wisten dat wij het geen dag langer op deze camping konden uithouden. ‘Wij gaan naar het echte Marokko,’ zeiden we. Wij wisten dat zij de camping nodig hadden om te overleven. ‘Blijven jullie in het onechte Europa?’ Oprecht blij met ons korte bezoek zwaaiden we elkaar gedag.
Zwijgzaam reden we mijmerend naar camping Erkounte waar we nu staan. Een kampeerterrein waarbij de baas een familieman is. Zijn hele familie beheert de camping en het bijbehorende restaurant. Loyaal met zachtheid en humor straalt iedereen een fijne sfeer uit.

De lucht lijkt frisser,

de kleur blauwer.

De ruimte is weidser,

de atmosfeer lichter.

Hier willen we blijven,

hier zijn we thuis…

<3