Peters Marokkaanse kufi

Omdat de katoen grover is dan bij het originele voorbeeld heb ik het patroon aangepast.
Gebruik katoen wat geschikt is om met haaknaald 2 te verwerken.

De hoofdomvang komt op ca. 59 cm en zit losjes om het hoofd.

In het te downloaden pdf bestand staan de aanpassingen.

Veel haakplezier

Het echte Marokko

Na ons verblijf van twee weken aan de kust bij Sidi Kaouki besloten we een stuk zuidelijker te trekken. Over de uitlopers van de Atlas reden we door een woest gebied. De slingerende weg leidde ons door de argan- en honingroute. Grootmoedercamper kraakte maar zoefde hobbelend voort. Volgens mij was deze smalle weg vroeger alleen met ezeltjes bereikbaar. Nu zat na elke bocht een verkoper onder een door de brandende zon vale parasol. Met een fles arganolie of een pot honing in zijn gestrekte arm stond elke keer iemand ons als mogelijke klant op te wachten. Wij reden door. Verontschuldigend drukten we onze handen op ons hart en zwaaiden vriendelijk.
Het goud van Marokko wordt helaas vaak te duur verkocht. De verkoper vermengt het met een mengsel van goedkope ingrediënten en dat is soms moeilijk te herkennen. Na een harde leerschool vertrouwen we slechts een enkel adres.
Licht gespannen vroegen we ons af of we ons bij de volgende camping opnieuw bedrogen zouden voelen. Jaren geleden hadden we de ontwikkeling van deze camping meegemaakt. De baas verdiende steeds meer, de werknemers ontvingen jaar in jaar uit hetzelfde. Toen Peter de baas hem daarop attendeerde werd hij kwaad waardoor we mooie contacten kregen met zijn personeel. Zo kwamen we erachter dat de baas een soort Don Corleone was. Hij lachte voldaan wanneer Marokkanen de Europeanen op de camping een poot wisten uit te draaien. We waren in shock. Hoe lief onze vrienden ook waren we konden het niet over ons hart krijgen alleen de portemonnee van the Godfather te spekken.
Omdat we een tussenstop moesten maken kwamen we sinds jaren op deze camping terecht. ‘We hebben een andere baas,’ was het eerste wat de receptionist ons meldde. We lachten. ‘Toch blijven we maar twee dagen.’ In die twee dagen werden we overvallen door hartverwarmende knuffels en liefdevolle gesprekken. Vol bewondering zagen we dat onze vrienden het maffiabeleid hadden getrotseerd. Met wat grijze haren en een paar rimpels was hun spirit onveranderd. Waar haalden ze de kracht vandaan? Ons respect groeiden alleen maar groter.
Zij wisten dat wij het geen dag langer op deze camping konden uithouden. ‘Wij gaan naar het echte Marokko,’ zeiden we. Wij wisten dat zij de camping nodig hadden om te overleven. ‘Blijven jullie in het onechte Europa?’ Oprecht blij met ons korte bezoek zwaaiden we elkaar gedag.
Zwijgzaam reden we mijmerend naar camping Erkounte waar we nu staan. Een kampeerterrein waarbij de baas een familieman is. Zijn hele familie beheert de camping en het bijbehorende restaurant. Loyaal met zachtheid en humor straalt iedereen een fijne sfeer uit.

De lucht lijkt frisser,

de kleur blauwer.

De ruimte is weidser,

de atmosfeer lichter.

Hier willen we blijven,

hier zijn we thuis…

<3

Andalusië... het ei van Columbus

Het aantrekkelijke met ons huis op wielen reizen is dat we elke keer ergens neer kunnen strijken waar we nooit eerder zijn geweest. Op sommige plekken komen we eenmaal en andere plekken blijven vurig aan ons trekken. We proberen er wel eens woorden aan te geven. Zijn het de mensen? Is het de ruimte? De zon? Het is een diepgeworteld gevoel van verbonden zijn. We houden gewoon van Andalusië…
Ik denk aan mijn dochter die ik de doopnamen Anna Lucia heb gegeven nog voor ik een zandkorrel in Spanje had aangeraakt. Bij haar Arabische voornaam Safira keek toentertijd mijn man me vreemd aan. Maar is wist het zeker… zij was een Safira. Het was immers een gevoel waar niet aan te toornen viel. Haar temperament zat er vanaf het begin al in. Toen zij tijdens een vakantie in het zonnige zuiden bij ons terecht kwam, vielen voor haar ook de kwartjes. Nou ja… de vreemde valuta dan… ze was thuisgekomen op een onbekende plek. Daarom moest ik aan haar denken.
Toen wij vier jaar geleden vanaf Sevilla bij de Spaanse kust aankwamen, voelde deze plek eveneens als thuiskomen. Gepassioneerd liep ik als een verkenner langs de kust. Ik bewonderde hoe de monding van de grote rivier de zee kuste. Vurig en zacht… In de verte trok de grootste vuurtoren van Spanje die Chipiona zijn naam had gegeven me als een magneet naar zich toe. Aan de andere kant lag Sanlucar, wat benoemd is naar het Arabische ‘shaluqua’ voor de zuidelijke wind. De brede boulevard voer me mee in zijn luchtstroom. Boten dobberden om elk moment af te varen…
Tranquilo sloften we over stoffige caminos gesierd door generatieoude fincas.
‘Dit is het echte Spanje,’ vertelde Peter enthousiast, ‘zoals ik het van vroeger ken.’ Hij nam me mee naar een cafeetje waar de propjes papier op de grond bezaaid lagen. Ik lachte om het Spaanse gebruik en dacht aan confetti.
‘Allegria,’ riep Peter en zong een Spaans liedje.
Vervallen landhuizen wisselen elkaar af met villa's die zijn opgeknapt met een fel kleurtje. Niet alleen de bogen en versieringen doen me altijd aan Marokko denken, het is ook de armoede die zich in mijn botten doordringt. Soms ben ik wel eens benieuwd wie als eerste met de stijlvolle versieringen zoals op de tegels is begonnen. Wie was er het eerst? De kip of het ei? Misschien is het een ei van Columbus? Uiteindelijk zal het wel ergens zijn begonnen en komen we daarom altijd weer terug. Zoals de cyclus van de seizoenen. Zoals wij keer op keer thuiskomen…

Eikels en gif spuwen

We zijn bij een bergingsbedrijf aangekomen die ons volgens de regels van de snelweg moest wegslepen. De versnellingen waren er mee gestopt omdat vermoedelijk onze lieftallige monteur uit Nederland was vergeten de olie te controleren. Dat was de eerste eikel.

Natuurlijk zijn we zelf verantwoordelijk voor grootmoedercamper zodat we ons uiterste best doen haar te begrijpen. Helaas leren we meestal van haar fouten.
Met wanhopige gebaren riep de bestuurder van de sleepauto ‘fuck and shit’ en herhaalde zowel in het Frans als in het Engels dat het einde verhaal was.
‘Hoezo?’ vroegen we verbaasd.
‘De olie is eruit gelopen…’
‘Bent u de monteur?’
‘Nee…’
Peter en ik keken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Dat was de tweede eikel.
We besloten eerst een professional naar de camper te laten kijken voordat we iets hysterisch beslisten. Bij de garage aangekomen schudde een monteur zijn hoofd en zei dat de camper naar Nederland werd gebracht.
‘Hoezo?’ vroegen we.
‘De versnellingsbak is stuk…’
‘Heeft u gekeken?’
‘Nee…’
Plop… daar viel weer een eikel.
Met lichte druk werd ik naar de telefoon gemanoeuvreerd om de verzekering te bellen zodat er geld op hun bankrekening werd gestort. De verzekeringsagent werkte een vragenlijst af en in gedachte zag ik hem met een strak gekampt kapsel en stropdas achter zijn bureau zitten.
‘De camper wordt naar Nederlands gesleept…’
‘Hoezo?’ vroeg ik.
‘De versnellingsbak is stuk…’
‘Zonder dat iemand heeft gekeken?’
‘Eh…’ stamelt het ventje ‘spreekt u wel Frans?’
‘Nou… wij vragen ons af of iemand ons wel verstaat…’ We staarden naar de lucht om niet getroffen te worden door harde eikels.
Terwijl ik aan de telefoon hing en de verzekeringsagent probeerde gerust te stellen dat wij eerst wilden kijken of het simpel was op te lossen hoorde ik Peter iemand streng toespreken. Plotseling kregen we stroom, water en wifi. Ik graaide in een schaal met ‘chup a chup lollies’ die voor de wachtende klanten klaar lagen. 'Jammer,' dacht ik, 'geen eikels.' Iemand bood zijn excuses aan. Toen we doorgaven dat de versnellingen het weer deden omdat ze waren afgekoeld knikte de monteur.
‘Kunnen we zomaar naar een andere garage rijden…’ antwoordde Peter.
‘Het komt goed,’ suste de monteur, ‘ik ga er maandag naar kijken.’
En dat deed ie… om 11.45 uur werden we op de krik gezet en daarna ging hij lunchen. Om 15.00 uur vulde hij de versnellingsbak en ging een rondje rijden. Binnen een half uur functioneerde alles weer normaal waar wij 72 uur op hadden gewacht.
'Niks aan het handje,' glimlachte de monteur, ‘het kost 700 euro en de olie is gratis.’
Ik dacht aan giftige paddenstoelen en een bos vol neer kletterende eikels. In de herfst zijn ze er overal maar soms zijn ze goud waard…

Oost west, een konijn is thuis op zijn mooist en best...

Tiel is klaar… niet meer ons ding. Waar we vele mensen om ons heen op attenderen geldt nu voor ons. ‘Als het niet meer goed voelt en een respectvol overleg niet meer mogelijk is… ga dan weg!’ Maar Peter en ik hielden vol terwijl het begrip slechts van onze kant leek te komen.
Op de een na laatste dag van vertrek hoor ik een vriendelijke stem terwijl ik in de ‘garageruimte’ achter de camper bezig ben.
‘Wie is deze vriendelijke man op de camping?’ denk ik. Er schiet een hoopvolle vonk door mij heen en ik loop nieuwsgierig naar Peter.
‘Het is de postbode,’ zegt hij.
In een shock realiseer ik me dat er op de camping dus geen vriendelijk mensen zijn. Aangeslagen ga ik verder… Nog een nachtje slapen en dan kunnen we dit achter ons laten.
‘We hadden toch ook mooie jaren gehad?’ Jazeker… ik denk dat wij verder zijn gegroeid en dit tijdelijke thuis ons niet meer past. On the road again…
Losgerukt uit de klei vraag ik me af of we met onze zware camper op het randje van de Veluwe af zullen kukelen. Het gebeurt niet… Peter en ik rijden met verbaasde ogen over de stabiele zandgrond van camping de Lindenhof. We staan even stil wanneer er een nieuwsgierig eekhoorntje het pad oversteekt. Zelfs na deze welkome onderbreking draaien de wielen niet vast in de natgeregende grond. Het is bijna ontroerend om zo gedragen te worden.
We volgen de konijnenkeutels die ons wijzen naar een royale plek dicht bij het toiletgebouw. Mensen knikken of zwaaien ons vriendelijke gedag. We voelen weer iets in onze buiken omhoog borrelen en er glijd een last van ons af. Als twee huppelende konijnen lopen we samen maar ook apart verschillende rondjes op en rond de nieuwe camping. Voelt dit goed? Jazeker… dit wordt ons nieuwe thuis voor volgend jaar waar we nu alvast onze keutels leggen… 

Het sprookje van de eenzame oester

Lang, heel lang geleden klemde een onopvallende oester zich vast aan een rots. Ze voelde zich grijs en in de steek gelaten. Het was ondenkbaar dat ze zich volledig zou kunnen openen voor wat er op haar vloedgolf zou komen. Omdat ze bang was gekwetst te worden liet ze zich niet zien. Het zorgde er voor dat ze opgesloten zat in haar eigen oesterschelp. Veilig maar alleen...

Op een dag besloot ze haar schelp op een kiertje te laten staan. Voorzichtig keek ze om zich heen. Ook al was ze bang overspoeld te worden toch had ze er schoon genoeg van. Genoeg van de terugtrekkende pijn van eenzaamheid. Uit gewoonte klapte ze nog regelmatig potdicht. Ze was het zo gewend. Uiteindelijk ging de oesterschelp steeds vaker en wijder open.
Ze begon te genieten van het deinende water, de kleuren en geluiden om haar heen. Het was wel gek... want hoe kwetsbaarder ze werd hoe krachtiger ze zich voelde. Er ontstond een soort oer gevoel. Ze begon het leven te voelen en er op te vertrouwen terwijl ze beschut in haar halfgeopende schelpenhuis zat. Steeds vaker werd ze opgemerkt en steeds minder vaak raakte ze in de war. Plotseling riep er iemand: 'Kijk 'ns wat een mooie parel!'
Ze keek om zich heen maar zag niks. ‘Bedoelde ze mij?’ vroeg ze zich af.
Toen ze het nog een keer hoorde wist ze het zeker. Ze begon te blozen maar durfde niet naast haar schelp te gaan zwemmen. Dat ging haar een zee te ver.
Nieuwsgierig keek ze naar de rots waar het geluid vandaan kwam. Op de rots zaten nog meer oesters. Opeens besefte ze dat ze niet alleen was. Ze wist dat in elke vasthoudende oesterschelp een hart van een parel zou zitten. Misschien waren sommige nog niet zichtbaar maar ze zou er alles aan doen om ze te laten stralen.
Met haar parelmoeren gloed schitterde ze in het vloeibare nat. De oesters openden voorzichtig hun schelpen. Ontroerd vermengde haar traan zich met alle anderen. Een opkomende golf bereikte haar hoogtepunt. Toen de golf zich afrolde dreven prachtige regenboogkleuren alle kanten op… ik ben eindelijk thuisgekomen.

Survivallen langs de waterkant

In de drukte van het weekend liep ik regelmatig naar het riviertje dat uitmond op de oceaan. Moeder eend en vader eend kwamen met hun negen jongen niet zo maar te voorschijn. Het witte brood dat een aantal kinderen had gestrooid lag te dobberen op het water.
‘Brood?’ zag je de eendenouders denken, ‘wij voeden onze kinderen glutenvrij…’ De keurig opgevoede pulletjes kwamen geen zwemslag dichterbij. Afwachtend bekeek ik wat de kinderen zouden doen. Ze trapten het groen langs het water plat en ik rook een zweem munt van de geknakte blaadjes omhoog stijgen. Nieuwsgierig hapten kleine visjes naar de stukken brood. Over hun schouders glurend zag ik dat de kinderen een ander spelletje bedachten. Met een opengeknipte plastic fles aan een touwtje probeerden ze de ‘guppies’ te vangen. Opgelucht haalde ik adem dat het niet lukte. Hoewel ze net zoveel recht hebben om de natuur te ontdekken als ik was ik blij dat ze de aandacht van de rivier verloren en het strand op renden.

De rust trok het water strak en plotseling kwam een minislangetje aan de oppervlakte drijven. Het gleed kronkelend over het water. Ik had zoiets nog nooit eerder gezien en enthousiast pakte ik mijn camera. Maar door mijn onverwachte beweging stak het slangetje zijn tong uit en schoot onder het kroos de diepte in. Wat was dat? Was dit een babyadder? Moest ik oppassen om gebeten te worden? Ik wist het niet. Opgewonden vervolgde ik de rivier en kwam er in het pierenbad op het strand nog eentje tegen. Daar speelden de kinderen. Was dat niet hartstikke gevaarlijk? Met mijn drie woorden Spaans probeerde ik een van de oudste kinderen uit te leggen dat hier slangen kronkelden. Levensgevaarlijk… Hij keek me ongeïnteresseerd aan en ging verder met spelen. Ik voelde me voor gek verklaard. Alsof ik als oude heks geen zeggingskracht meer had.

Thuis gekomen zocht ik als een survivaller in de jungle in mijn dieren- en plantengids naar de giftigheid van mijn gespotte slangenbaby’s. Donkerbruine en lichte strepen in de lengte… dat hadden adders toch ook? Maar waarom stond er niet bij dat ze in het water leven? Ik sloeg de bladzijde om… daar stond het antwoord… Het waren geen adders maar hazelwormen.

Onschuldige pootloze hagedissen. Veel gevonden onder de vochtige voeten van hazelaars. In de beschermende haag aan de rand van het dorp. Daar waar een wijze oudere vrouw woonde, de Hagetisse, de haagzuster, de heks. Zij die leefde aan de rand tussen twee werelden. Wazig stelde ik me voor dat de hagedissen op feestdagen een kroontje droegen en de heks er een ving om zich onzichtbaar te maken.Ik begon te giebelen want de letters uit mijn encyclopedie duizelde voor mij ogen. Dat stond er helemaal niet. Ik verzon het ter plekke... Misschien omdat ik inmiddels zelf onzichtbaar was geworden bij de gedachte dat ik onschuldige kinderen het water uit wilde jagen omdat ik dacht dat het jonge adders waren… 

De spiraal, het symbool van groei

Tijdens het haken van de theepotonderzetters en handvathouders vroeg ik me af waarom ik toch steeds getrokken wordt door spiralen. Was ik ooit begonnen met deze creatieve bezigheid omdat haken altijd is opgebouwd uit spiralen? Met het haakwerk wat ik nu had uitgekozen kon ik er niet meer om heen. Ik ging op onderzoek en kwam tot een verbluffende ontdekking.

De spiraal is het symbool van groei. De spiraal drukt het cyclisch karakter uit van alles. Alles komt terug. Het plantenleven is cyclisch, de stand van zon en maan, de seizoenen en dus ook het menselijk bestaan. Alles herhaalt zich maar niet precies zoals bij een cirkel. De hele wereld met alles er op en er aan beweegt zich spiraalsgewijs voort telkens op een ander niveau.

Opeens zag ik het overal. Natuurlijk had ik het wel eerder gezien bij een ronddraaiende windhoos of bij een prachtig opgebouwd slakkenhuis of bij de gerangschikte pitten van een zonnebloem. Maar nu zat ik er met mijn neus bovenop. Het was alsof ik door een eeuwenoud labyrint liep. Alsof ik met mijn eigen beweging een belangrijke plaats wilde bereiken. Een doel zonder einddoel. Verrast werd ik meegenomen in de beweging van de spiraal, mijn leven en al het leven. Ik werd er een onderdeel van.

Terwijl ik zo lekker cirkelde bedacht ik me dat de wiskundeles van zo’n veertig jaar geleden plotseling tot me door was gedrongen. Het had even geduurd. Of had ik het altijd al geweten?
‘Ergens in de Middeleeuwen is de rij van Fibonacci uitgedacht. Een getallenreeks waarvan de oorsprong bij de Indiase en Arabische wiskunde ligt: 0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, enzovoorts, waarvan elk volgende getal de som is van de twee voorafgaande getallen,’ zei mijn wiskundeleraar. Ik snapte het nut er niet van in wat hij ons toen wilde vertellen. Misschien was ik driftig met andere getallen bezig zoals mijn maandstonden en de lengte van mijn lijf die geen millimeter verder wilde groeien.

Uiteindelijk is het toch nog goed gekomen met mij. Terwijl ik me jaren blindstaarde op mijn tekort aan lengte ben ik allerlei wegen ingeslagen om dat onbewust te compenseren. Soms werd ik er zelf een beetje chaotisch van. Maar nu snap ik het… de natuur groeit, bloeit en beweegt zich onverminderd voort. Al dacht ik dat ik soms niet spoorde nooit ben ik uit mijn cyclische baan gevlogen. Alles komt terug en herhaalt zich op een nieuwe weg.
Krokussen en andere bollen vermeerderen zich volgens de getallenreeks. De slak maakt zijn huis een ring groter en iets wijder omdat hij zelf ook is gegroeid. Onder de douche laat ik mijn oude lagen spiraalsgewijs door het doucheputje wegspoelen.

Het voelt goed wetende dat ik nooit echt uit de baan zal vliegen. Altijd zal ik verbonden zijn met de kern, die eerste steken. En als ik een steekje laat vallen? Dan haal ik het gewoon uit om dezelfde weg net even een beetje anders te vervolgen.

Magie die in de lucht hangt

We worden dagelijks omringd door grote en kleine wegwijzers. Tekens die ons iets duidelijk willen maken of tekens die ons gewoon aan het lachen maken. Je kent ze vast ook wel. Bijvoorbeeld als je heel erg aan iemand denkt en diegene je plotseling opbelt. Of je wordt door een ziekte geveld terwijl je dacht het één en ander nog een tijde vol te kunnen houden.
Het is altijd een kunst om de serieuze wegwijzers niet met de humoristische te verwarren. Ik heb in de loop van mijn leven er een heleboel voorbij zien komen en nog heb ik het niet altijd in de gaten. Gelukkig ben ik er nu niet meer bang voor.

In het verleden nam ik de humoristische wegwijzers serieus en de serieuze kon ik met gemak over het hoofd zien. Ik vond dat heel verwarrend en eng. In het begin van mijn relatie met Peter was ik zo onzeker dat ik de boel regelmatig omdraaide of gewoon negeerde. Ik had er geen controle over want het overkwam me. Om me dood te schrikken.

Ik kan me een aantal vreemde wegwijzers nog glashelder herinneren. Eén overviel ons tijdens de eerste reis in Spanje bij een camping aan zee waar we wilden overnachten en ik ontspannen in de camper begon te koken. Ik voelde of zag niks maar plotseling startte Peter de motor en zei dat we onmiddellijk moesten vertrekken. ‘Het voelt helemaal niet goed.’ Dom keek ik uit mijn ogen en werd angstig. ‘Waarom?’ Het antwoord kwam een dag later. Het begon te regen, uitpuilende rambla's vol met water. We hadden geen wifi of tv maar in een kroeg op een luidruchtige Spaanse tv zagen we dat de camping waar wij hadden willen blijven volledig was weggespoeld.

Nu was ik wel blij dat Peter het goed had voorvoeld maar hoe zat dat nou met mij? Als ik de kleine en grote tekens niet voelde of zag aankomen kon het wel eens slecht met me aflopen. Geshockt probeerde ik nog beter de serieuze en de humoristische wegwijzers te onderscheiden. Het werd een puinhoop. Ik durfde me haast niet meer te bewegen, te voelen of te denken. De hele wereld bestond uit één grote chaotische wegwijzer. Ik probeerde onzichtbaar te zijn want als ik niet gevonden werd hoefde ik ook niet te beslissen. Eigenlijk durfde ik mezelf niet te zijn. Tegelijkertijd werd ik kwaad dat niemand me zag.

Op het moment dat ik de tegenstrijdigheid er van inzag begon ik te lachen. Om elk teken ben ik gaan lachen. Nee, niet uitlachen, maar lachen als een onbevangen kind. Zoals een kind dat elke dag verschillende kadootjes krijgt. En als ik een keer niet goed heb opgelet bleek ik gewoon weer een nieuwe kans te krijgen.

Nu koester ik de magie die in de lucht hangt, groot en klein. Elke hint is waardevol. Sommige zijn er om over na te denken, om op te reageren en om wat mee te doen. Andere zijn er om te lachen en dan bedoel ik eigenlijk koesteren als een glimlach in je hart.
Op deze foto schuilt zo’n koesterend teken, een getal. Het was het getal dat mijn dochter had ingevuld om een reading te winnen maar niet goed had geraden. Blijkbaar ontving ze een andere lijntje van magie in de lucht. Nummer 32, onze camperplek waar we nu staan. Het was me zo luid en duidelijk zelf niet opgevallen maar het is fijn te weten dat ook mijn dochter haar wegwijzers volgt.

Cape Litha

Elke ananas is gemaakt op een veelvoud van 9 steken en er zijn in totaal 7 ananassen.

9 x 7 = 63 lossen + 1 extra om te draaien.

5 toeren vasten… het aantal vasten in de eerste 5 toeren blijft gelijk, er zijn geen meerderingen in de kraag.
2/3l = kies 2 of 3 losse als 1ste stokje
l = losse
stk = stokje
v = vaste

6de toer: 2/3l (als 1ste stk), 1l, (2stk, 2l, 2 stk) in de 2de v, 1l, (2stk, 2l, 2stk) in de 5de v, (2stk, 2l, 2 stk) in de 8ste v. Vervolg dit haakwerk door steeds 2v over te slaan om het groepje in te haken, eindig met 1l en 1stk in de laatste v.

7de toer: 2/3l (als 1ste stk), *2l, (2stk, 2 l, 2 stk) in de boog van de 2l* herhaal 3x voor elke ananas, dus 21x in totaal, eindig met 2l en 1stk

8ste toer: 2/3l (als 1ste stk), *3l (2stk, 2 l, 2 stk)* herhaal 3x voor elke ananas, dus 21x in totaal
Let op! Eindig bij elke ‘driehoek-lijn’ met 1l en sluit de toer af met 1l en 1stk

9de  toer: 2/3l (als 1ste stk), 1stk, 2l, 2stk) *(2stk, 3l, 2 stk), (2stk, 5l, 2 stk), (2stk, 3l, 2stk), (2stk, 2l, 2stk)* herhaal 7x

10de toer: (2/3l (als 1^ste stk), 1stk, 2l, 2stk) *3l, 1v in ‘3losse-boog’, 10stk in de boog van 5l, 1v in ‘3losse-boog’, 3l, (2stk, 2l, 2stk)* herhaal 7x

11de toer: 2/3l (als 1ste stk), 1l, *(2stk, 2l, 2stk) 3l, (1v in 1ste stk, 3l) (8x), 1v, 3l, (2stk, 2l, 2stk) ! 1l* Herhaal 7x Eindig de toer met 1stk

Let op!
Bij de tweede ronde ananassen bij het teken ! tussenvoegen:
! 3l, (1v in 1ste stk, 3l) (8x), 1v, 3l, (2stk, 2l, 2stk) ! 

12de toer: 2l (als 1ste stk), 1l *(2stk, 2l, 2stk) 3l (1v in lusje, 3l) (7x), 1v, 3l, (2stk, 2l, 2stk) ! 1l* Herhaal 7x Eindig de toer met 1stk

Let op!
Bij de tweede ronde ananassen bij het teken ! tussenvoegen:
! 3l (1v in lusje, 3l) (7x), 1v, 3l, (2stk, 2l, 2stk) ! 

13de toer: 2/3l (als 1ste stk), 2l, *(2stk, 2l, 2stk), 3l, (1v, 3l) (6x), 1v, 3l (2stk, 2l, 2stk) ! 2l* Herhaal 7x Eindig de toer met 1stk

Let op!
Bij de tweede ronde ananassen bij het teken ! tussenvoegen:
! 3l, (1v, 3l) (6x), 1v, 3l (2stk, 2l, 2stk) ! 

14de toer: 2/3l (als 1ste stk), 2l, *(2stk, 2l, 2 stk) 3l, (1v, 3l) (5x), 1v, 3l (2stk, 2l, 2stk) ! 2l* Herhaal 7x Eindig de toer met 1stk

Let op!
Bij de tweede ronde ananassen bij het teken ! tussenvoegen:
! 3l, (1v, 3l) (5x), 1v, 3l (2stk, 2l, 2stk) ! 

15de toer: 2/3l (als 1ste stk), 2l *(2stk, 2l, 2stk) 3l (1v, 3l) (4x), 1v, 3l, (2stk, 2l, 2stk) ! 2l* Herhaal 7x Eindig de toer met 1stk

Let op!
Bij de tweede ronde ananassen bij het teken ! tussenvoegen:
! 3l (1v, 3l) (4x), 1v, 3l, (2stk, 2l, 2stk) ! 

16de toer: 2/3l (als 1ste stk), 1l, *(2stk, 2l, 2stk), 2l, 2stk in hetzelfde ‘2x2 stokjes’), 3l, (1v, 3 l) (3x), 1v, 3l (2stk, 2l, 2stk, 2l, 2 stk) ! 1l* Herhaal 7x Eindig de toer met 1stk

Let op!
Bij de tweede ronde ananassen bij het teken ! tussenvoegen:
! 3l, (1v, 3l) (3x), 1v, 3l (2stk, 2l, 2stk, 2l, 2 stk)!

17de toer: 2/3l (als 1ste stk) 1l, *(2stk, 2l, 2stk tussen het eerste ‘2x2 stokjes’) 2l, (2stk, 2l, 2stk tussen de tweede ‘2x2 stokjes’) 3l (1v, 3l) (2x), 3l, (2stk, 2l, 2stk) 2l, (2stk, 2l, 2stk) ! 1l* Herhaal 7x Eindig de toer met 1stk

Let op!
Bij de tweede ronde ananassen bij het teken ! tussenvoegen:
! 3l (1v, 3l) (2x), 3l, (2stk, 2l, 2stk) 2l, (2stk, 2l, 2stk) ! 

18de toer: 2/3l (als 1ste stk), 1l, *(2stk, 2l, 2stk) 1l, (2stk, 2l, 2stk in de ‘2losse-lus’) 1l, (2stk, 2l, 2stk) 3l, 1v, 3l, 1v, 3l (2stk, 2l, 2stk) 1l (2stk, 2l, 2stk in de ‘2losse-lus)’ 1l, (2stk, 2l, 2stk), ! 1losse* Herhaal 7x Eindig de toer met 1stk

Let op!
Bij de tweede ronde ananassen bij het teken ! tussenvoegen:
! 3l, 1v, 3l, 1v, 3l (2stk, 2l, 2stk) 1l (2stk, 2l, 2stk in de ‘2losse-lus)’ 1l, (2stk, 2l, 2stk) ! 

19de toer: 2/3l (als 1ste stk), 1l, *(2stk, 2l, 2stk) 2l (2stk, 2l, 2 stk) 2l (2stk, 2 l, 2 stk) 3l, 1v (tussen de twee vaste), 3l (2stk, 2l, 2stk) 2l (2stk, 2l, 2 stk) 2l (2stk, 2l, 2stk) ! 1l* Herhaal 7x Eindig de toer met 1stk

Let op!
Bij de tweede ronde ananassen bij het teken ! tussenvoegen:
! 3l, 1v, 3l, (2stk, 2l, 2stk) 2l (2stk, 2l, 2stk) 2l (2stk, 2l, 2stk) ! 

20ste toer: 2/3l (als 1ste stk), 1l, *(2stk, 2l, 2stk) 3l (2stk, 2l, 2stk) 3l, (2stk, 2l, 2stk) 3l* Eindig bij elke ‘driehoek-lijn’ met 1l en sluit  de toer af met 1l en 1stk

Begin nu weer bij de 9de toer en voeg de let op! aanpassingen toe.

Het volledig uitgeschreven patroon kun je hier downloaden

wortel-mango-taart

Op een dag komt een konijntje bij de bakker en vraagt:

'Heeft u worteltaart?' waarop de bakker antwoordt 'Nee dat heb ik niet...'

Een dag later gaat het konijntje weer naar de bakker en vraagt:

'Heeft u worteltaart?' waarop de bakker antwoordt 'Nee dat heb ik niet.'

Tegemoetkomend besluit de bakker speciaal voor het konijntje worteltaart te gaan maken.

De volgende dag komt het konijntje bij de bakker en vraagt:

'Heeft u worteltaart?' waarop de bakker enthousiast antwoordt 'Ja, dat heb ik!'

Het konijntje trekt zijn neus op en zegt 'Vies he?'

bij deze wortel-mango-cake heb ik het bakpoeder weggelaten en is het geheel compact geworden

120 gram havermoutvlokken
70 gram roomboter of kokosolie (ongezouten)
2 eieren
1 theelepel anijszaad
300 gram winterpeen - geschild en geraspt
1 appel - geraspt
1 mango - geraspt
sap van ½ citroen
1 a 2 theelepels (wijnsteen)bakpoeder of natriumbicarbonaat
2 theelepels kaneel
1 theelepel gemberpoeder
½ theelepel gemalen kardemom
½  theelepel Keltisch zout
50 gram gojibessen
50 gram walnoten

Bereiding

Verwarm de oven voor op 170 graden en vermaal de havermoutvlokken tot meel in de keukenmachine.
Vet de bodem en de zijkanten van de vorm in met een beetje van de kokosolie of roomboter.
Doe de kokosolie of roomboter in een verwarmde schaal zodat de boter zacht wordt en klop de eieren luchtig met de theelepel anijszaad.
Schep de geraspte wortel, appel, mango en citroensap door het mengsel.
Meng in een andere kom het havermeel, bakpoeder, kaneel, kardemom, gemberpoeder, zout en de gojibessen.
Schep het wortelfruitmengsel door de droge ingrediënten en doe het mengsel in de vorm. Rangschik de walnoten er op.
Bak de taart ongeveer 40 tot 50 minuten.

Laat het nu volledig afkoelen. Je kunt er eventueel een citroen frosting op maken. Bewaar de taart in de koelkast.

Frosting:
65 gramzonnebloempitten
45 ml amandelmelk (of kokosmelk)
2 eetlepels kokosolie, vloeibaar
2 eetlepels honing
2 theelepels citroensap

Combineer alle ingrediënten in de foodprocessor of blender en maal tot een gladde massa. De frosting wordt iets dikker en steviger wanneer je deze nog een half uurtje in de koelkast zet voor je de taart ermee bestrijkt.

Wildpluk Kaasjeskruidsoep

Ingrediënten voor 2 personen:

kleine ui (in stukjes)

2 stengels bleekselderij (in stukjes) of 50 gr. zeesla/selderij
kleine aardappel (in stukjes)
1 teen knoflook (fijn gehakt)
4 dl. water met Keltisch zout
300 gr. wilde spinazie of Kaasjeskruid
mespunt nootmuskaat
1 eetl. boter

1 theel. verse geraspte gember
1 Spaanse peper of chilipeper
½  theel. kurkuma
1  theel. paprikapoeder (mild)
¼ theel. cayennepeper
¼ theel. komijn

Een erg lekker recept, spinaziesoep te serveren als voorafje of als lunch met tuinbonen-haver-kaas-koekjes of macaroni.

Bereidingswijze

Verwarm de boter in een middelgrote pan en bak hierin de ui, bleekselderij of zeesla en knoflook op laag vuur gedurende 5 minuten, met het deksel op de pan.
Voeg de aardappelstukjes toe en roer door elkaar. Voeg het water toe met Keltisch zout en alle kruiden en laat zachtjes koken gedurende 10 tot 15 minuten of totdat de aardappelstukjes uit elkaar vallen.
Was de spinazie verwijder de stelen en snijd grof. Roer de meeste spinazie door de bouillon en laat 5 minuten doorkoken. Een klein vers deel houd je achter om bij het serveren toe te voegen.
Pureer met een blender alle ingrediënten.
Topping: kokoscreme en een pluk verse spinazie of kaasjeskruid.

Serveren met tuinbonen-haver-kaas koekjes of macacroni van zeekraal

Macaroni van zeekraal en wilde zeesla

Ingrediënten voor 2 personen

2 koppen rijstmacaroni
100 gr. wilde zeesla
100 gr. zeekraal
1 eetl. boter
2 theel. koriander
2 theel. geraspte gember
2 theel. tomatenpuree
1 theel. komijn
1 theel. gember
1 theel. peper
½ theel. kurkuma

De fijngesneden zeekraal en wilde zeesla in de boter met kruiden roerbakken tot het begint te slinken.
De gekookte macaroni toevoegen.

Tip: de wilde zeesla heeft een selderijachtige smaak die wordt verzachtend met wat kokoscreme of geraspte kaas.

Eet wild en smakelijk!

Hulde aan vrouw Holle

Volgens mij heeft Vrouw Holle dit winterseizoen behoorlijk vat op mij. Ze trekt me steeds mee in haar onderwereld en ik weet nooit wanneer ik word beloond of bestraft. Ik doe toch mijn best?

Het begon al toen Hulda voor het winterseizoen nog een beetje lag te slapen. Peter probeerde met alle macht contact te krijgen met de receptionist die een prachtig plekje op zijn camping voor ons had gereserveerd. Niets gebeurde… alsof ons contact van de aardbodem was verdwenen. Toen Peter via allerlei omwegen hem aan de telefoon kreeg bleek hij ons plekje te hebben weggegeven. Verbouwereerd keken we elkaar aan. Waarom? Een beetje losgeslagen liet ik het maar over me heen komen. Het zou wel ergens goed voor zijn. Alleen voelde ik me niet zo geroepen om, bij de voorheen favoriete camping, langs te gaan. Net alsof er iets was doodgebloed.
Vol hernieuwde moed moesten we de driemaandelijkse verlenging ergens anders regelen. We kozen voor ‘ons paradijs’ waar we gewoonlijk aan het eind van het seizoen terechtkwamen. De eigenaar en Nozha ontvingen ons met open armen. De aarde schudde en ik verwachtte elk moment een witte dame te zien verschijnen. Maar dat gebeurde niet. Naast de paradijselijke camping woonden wel dames maar die riepen ‘boe’. Hun doordringende koeienflatsen geurden over het paradijs waar zoemend strontvliegen op af kwamen. Hulda was in een kudde zwartgevlekte Bertha’s veranderd waarvan de ammoniaklucht me ’s nachts wakker hield. Wanneer zou de shit keren?
Op zoek naar stabiliserende avonturen reden we langs de kust. We kwamen bij een nieuwe camping terecht die er uit zag als een gigantische parkeerplaats zonder begroeiing. Enthousiast snoof ik de frisse zeelucht op. In de ruimte liet ik alles los waaien. Ver weg van het sanitairgebouw vonden we ons plekje. Ik keek naar de rotsige grond en vroeg me af of Vrouw Holle nog een poging zou doen me in de diepte te trekken. Stomme gedachten want waarom niet? Binnen een week werden we ingebouwd door een groep Franse overwinteraars. Hun blinkende campers als stevig omarmde grootmoeders om ons heen.
De groepsvorming benauwde om me heen. Gelukkig was een paar meter verderop de uitgestrektheid van het land. Peter en ik verkenden de omgeving, droomden weg over een klein zelfvoorzienend huisje aan zee. Elke middag struinde ik tussen de ongerepte begroeiing waarvan ik de eetbare zeeplanten mee naar huis nam. Terwijl de vissers met een enkele vis naar hun camper liepen waren mijn tassen gevuld met zeegroente.
Gek eigenlijk, dat zo weinig mensen op de hoogte zijn van deze hulde van vrouw Holle. Of... was ik haar zelf ook even vergeten?

Eenvoud... terug naar de roots

Elke week gaan we naar de souk en kopen de plaatselijke groenten. Er zijn geen geïmporteerde vreemde vruchten of heilige boontjes. We moeten het doen met wat er is.  Terug naar de eenvoud en dat is prima. Het mooie daarvan is dat ik erg veel respect heb gekregen. Dankbaar tillen we een grote boodschappentas vol verse producten in de camper. Met de schaarse variatie is het een hele uitdaging om iets nieuws of verrassends te creëren. Zelfs van een stronk bloemkool kan ik een pizzabodem te bakken. Ook de mensen hier proberen er elke keer weer wat van te maken. Ze struinen zelfs langs de weg voor Kaasjeskruid als dat tijdelijk beschikbaar is. In hun voetsporen knip ik hier ook met mijn schaar in de rondte. Het Kaasjeskruid is prima als spinazie te bereiden of als salade met wat toppen Barbarakruid. Zelfs een enkele dadel of een klein takje koriander kan een groot verschil betekenen.

In datzelfde basic gevoel is na rijp beraad besloten dat er geen plastic mag rondzwerven in Marokko. Op de TV heeft de koning zijn onderdanen streng toegesproken. Zo mooi om te zien hoe goed iedereen luistert. Als we nu boodschappen halen wordt alles in kladblokpapier gewikkeld en in een ‘ziekenhuistasje’ gestopt. Je weet wel… dat luchtig katoenen spul waarvan je in ziekenhuizen onderbroeken hebt. Bij een beetje doorlekken of hard trekken scheuren ze uit elkaar. Gelukkig zijn deze ziekenhuistasjes niet wit maar in vrolijke unikleuren. 

Op een dag besluiten we eens te kijken of de kruidenier van twee bij twee vierkante meter misschien iets lekkers heeft. Peter kiest luxe koeken die lijken op bladerdeeg tompoezen met een witte glacélaag en een sierlijke chocolade tekening. Het ziet er heerlijk uit. Maar wat nu? De koning heeft immers geëist dat er geen plastic gebruikt mag worden. Is dat inmiddels hier op het platteland ook doorgedrongen?
Denkend aan de zorgvuldigheid van die enkele dadel en dat laatste takje komijn zien we de verkoper peinzend zijn winkel rondkijken. Plotseling krijgt hij een idee. Ergens onder het stof trekt hij een oude krant tevoorschijn en kwakt de vier tompoezen erin. Hij zucht opgelucht.
Zijn milieuvriendelijke taak zit er op maar of dat ook een vooruitgang betekent kunnen we misschien lezen op het doorgedrukte krantenartikel in de glacélaag…