SCHOONGESPOELDE BESPIEGELING

 

The rain in Spain stays mainly in the plain.

Elke keer als ik met een enorme regenbui in Spanje zit, spint herhaaldelijk dit zinnetje door mijn hoofd. Nee, ik herken het zinnetje niet van 'My fair lady'. Het is een herinnering van heel lang geleden.

'The - rain - in - Spain - stays - mainly - in - the - plain.'

Mijn vader kijkt me indringend aan, terwijl hij de woorden één voor één opzegt. Daarna draait hij zich om naar het gasfornuis waar een pannetje water kookt.  
Ik volg mijn vaders voetstappen en kijk gefascineerd vanaf zijn benen omhoog. Zonder na te denken volg ik slaapdronken het dagelijkse ritueel. Ik praat niet. Ik voel raadselachtige vibraties en waar ik ook kijk ik zie ze niet.

Aan de eetkamertafel  klapt mijn vader zijn scheerkist open. De spiegel die er eerst in lag, tovert hij plotseling te voor schijn. De spiegel blijft door een vernuftig scharniersysteem als een driehoek bovenop het houten kistje staan. Verwonderd kijk ik in de kist met geheime spullen. Uit één van de vakjes pakt mijn vader een vreemd geurende, gebutste staaf. De witte staaf wrijft hij over zijn wangen en kin.

'The rain in Spain stays mainly in the plain,' zegt mijn vader luid. Hij doopt zijn kwast in het dampende bakje met gekookt water. Met één oog kijkt hij me aan en trekt een pijnlijk gezicht.

Ik hou mijn adem in. Opgewonden voel ik dat er wat gaat gebeuren.

Heel snel draait hij met zijn kwast rondjes over zijn wangen en kin. Hij stopt pas als zijn hele gezicht bedekt is met een witte, schuimende baard. Voordat de kwast op tafel belandt, komt er altijd onverwacht een stukje witte schuimbaard boven op mijn neus.

'The rain in Spain stays mainly in the plain.'

 

Zijn ogen schitteren nu een beetje. Ik weet niet wat het zinnetje betekent maar het klinkt heel magisch. Ik hou m’n mond stijfdicht en wrijf gauw het stukje witte schuimbaard van m’n neus weg. Het lijkt verdacht veel op een toverspreuk. Ik krijg pijn in mijn buik.

Mijn vader controleert met zijn duim de scheermesjes zonder dat er bloed uitkomt. Hij doopt het scheermes in het kokend hete water. Zijn gezicht trekt onheilspellend naar één kant. Met één raspende haal trekt hij een strook schuimbaard weg en tovert hij een stukje gezicht tevoorschijn. Rasjp, rasjp en weer eens rasjp...

Ik blijf als versteend zitten. Ik kan niets zeggen maar ik schreeuw in gedachten: 'DE SPREUK, vergeet de spreuk niet!'

Mijn vader hoort me natuurlijk niet. Zijn gezicht beweegt van links naar rechts, dan krijgt hij een scherpe kin en daarna volgt een lange neus. Ik zie een druppel bloed op zijn wang verschijnen.  De druppel groeit groter en groter, totdat ik alleen nog maar een rode vlek voor me zie.

'Corina, de puimsteen!' Klinkt er bulderend door de lucht.

Ik schrik en mijn hoofd suist raar. Door een roodomrande waas zie ik heel helder een speciaal vakje van de scheerkist opdoemen. Daar ligt een grijze magische steen. De steen is zo licht dat ik niet zeker weet of ik hem wel heb gegrepen. Toch voel ik mijn vaders hand de mijne raken. In zijn hand ligt de geheimzinnige steen die hij tegen de bloedplek aandrukt. Het bloeden stopt.

Met een klap slaat mijn vader de houten scheerdoos weer dicht. Ik veer geschrokken op en terwijl ik knipper met mijn ogen is de betovering verbroken.

Ruim 40 jaar later galmt bij een plotselinge regenbui aan de Spaanse Costa het vreemde zinnetje in mijn hoofd na:

'The rain in Spain stays mainly in the plain.'

Nog steeds weet ik niet waarom mijn vader vroeger tijdens het scheren deze zin herhaalde.

Ik heb het ook nooit gevraagd. Bij ons werden er thuis geen vragen gesteld die misschien emoties zouden kunnen oproepen. Jarenlang heb ik geworsteld met de onuitgesproken pijn die in de lucht bleef hangen. De woorden die gezegd werden kwamen niet overeen met wat ik voelde. Ik snapte er niks van. Het gaf mij een verwrongen kijk op de werkelijkheid waardoor ik dacht dat ik de gene was die gek was.

Nu weet ik wel beter en laat ik me niet voor de gek houden. Voor mij zijn de verborgen woorden net zo aanwezig als de gedachtewisseling die uit iemands mond komt. Het is een mysterie die me enthousiast aan het puzzelen zet. Ik weet dat ik er dikwijls niet achter zal komen. Blijkbaar is het belangrijk dat de grillige geheimzinnigheid blijft vibreren als een voortdurende toverspreuk.
 
'The rain in Spain stays mainly in de plain.'

 

BOEKZEGELS SPAREN

Middenin een woordeloze schrijfperiode besloot ik mezelf te gaan bezighouden. In plaats van naar het lege scherm van mijn blanco column te gaan staren vloog ik over het tjokvolle internet. Zonder enige inspiratie klikte ik van de ene site naar de andere. Ik rolde steeds weer in een volgende verbazing.
Wat een onzin allemaal. Niemand heeft wat zinnigs te vertellen, mopperde ik voor me uit.

Ik besloot lijsten met boeken te gaan verzamelen die ik nog wilde lezen. Als ik zelf niet schrijf kan ik in ieder geval mijn tijd nuttig besteden door in de kunstwerken van andere schrijvers te gaan bladeren. Wie weet zou ik er nog wat van opsteken. Met ogen op steeltjes en grijpgrage vingertjes dook ik in mijn zelf gecreëerde woeste golf.

Vorig jaar had ik het beste boek ooit gelezen: ‘Vergeef me’ van Wally Lamb. Op de boekenflap stond dat Oprah Winfrey dit boek had besproken in haar boekenclub herinnerde ik me nog. Ik scrolde door naar de booklist van Oprah Winfrey. Enthousiast bestudeerde ik de boeken en met een minicursus Excel ter plekke maakte ik een handige in kolommen alfabetische lijst. Hoezo schrijversblok?, zei ik tegen mezelf, moet je kijken wat een prachtige kluit handzame rijen ik kan maken…

Plotseling kwam het sublieme idee bij me op dat er misschien ook Nederlanders zijn die handige boekenlijsten hebben. Na een paar klikken met de cursor kwam ik via een vergeelde boekenclub bij www.watleesjij.nu terecht. Fenomenaal! riep ik uit. Links van het scherm zag ik prachtige Top 10 lijsten van verschillende genres. Bovenaan op het rijkgevulde veld prijkten de getallen van bijna 9000 lezers en meer dan 900.000 boeken. Als een kind graaiend in een bak met snoep maakte ik snel een account aan. Met een zoete glimlach op m’n gezicht kreeg ik mijn eigen boekenplank. Eindelijk, mijn eigen boekenplank. Geen tweedehandsruilboeken, EPUB-bestanden of bibliotheekboeken met harde kaften maar mijn eigen boekenplank waarop ik al mijn dierbare boeken kon uitstallen.
Ik zal jullie wel eens laten zien welke boeken indruk maken… schoot het door mijn hysterische brein.

Laat ik bij het begin beginnen, wel zo logisch toch… Nee geen prentenboek, ik bedoel het eerste meesterwerk waarmee ik jullie in opperste vervoering kan brengen. Als een vergeten postzegelverzamelaar op een stoffig zolderkamertje vond ik tussen de 900.000 boeken één van de waardevolle kunstwerkjes van John Steinbeck. ‘Van Muizen en Mensen’ Tot mijn verbijstering was er maar één recensie van één woord van de 9000 lezers die de novelle hadden gelezen.
Hier ben ík om daar verandering in aan te brengen!…
Met één druk op de knop verscheen mijn eerste plaatje als ‘BoekZegel’ en de bijbehorende omschreven vervoering op mijn lege boekenplank. Terwijl mijn bril van het zweten bijna van mijn hoofd gleed zocht ik gniffelend naar andere juweeltjes van boeken.
Ik wil meer, veel meer. Ik wil een gigantische boekenplank met mijn eigen spectaculaire recensies, grootser en beter dan jullie…

De idiote energiestoot van verzamelen, schrijven en ordenen duurde 2 dagen. Tegelijkertijd sijpelde er tergend langzaam een gedachte tot me door. Wat ben ik in godsnaam aan het doen? Omdat ik het irritante gedruppel niet snel genoeg kon volgen gluurde ik ademloos naar de perfecte recensies van mijn medelezers.
Verrek, ik weet het,  klaart het op in het gekronkel van mijn hersencellen. De frustratie van het niet kunnen uiten sloeg bij me om in orde op zaken stellen, kolommen en rijtjes maken. Fantasieloos gluurde ik bij de buren en keek jaloers naar hun schijnbaar moeiteloos gevormde teksten. Vermoeid en misselijk van mijn overpeinzing zakte ik achteruit in mijn stoel.  Tot mijn grote verbazing staarde ik naar de met woorden gevulde column en haalde ik opgelucht adem. Onverwachts zit er toch nog een onverwoestbare schrijver in mij…

Op mijn eigen boekenplank staan mijn eerste ‘BoekZegels’. Het is toch anders dan postzegels sparen, maak ik mezelf wijs. Ze zijn onverslijtbaar, ik kan ze keer op keer delen…
Het maakt me niet meer uit of er betere schrijvers zijn met schitterende boekenplanken. Daar gaat het toch niet om? Ik wil graag leren en delen, desnoods van een digitale boekenplank.