Volgens de spirituele wereld staat het ego voor alles waar
jij je mee identificeert en waarvan jij gelooft dat het ‘echt’ bestaat.
Het ego als ‘onware’ zelf. Vat jij hem? Ik krijg er de kriebels van en kijk
achterom of er een duiveltje op mijn schouders meereist. Ik zie niks maar misschien slaapt het
bloeddorstige monster.
Waarschijnlijk zal ik het wel weer verkeerd begrepen hebben.
Hoe moet ik nu verder? Wanneer ik als ‘onware zelf’ mezelf niet meer ben wie ben ik dan wel? Overrompeld drijft
de spirituele wereld me naar het antwoord en voel ik me gedwongen elke relatie te
verbreken om tot mezelf te komen. In alle eenzaamheid is er namelijk niemand
waar ik mijn frustraties op kan botvieren. Klinkt logisch… Maar waarom wordt er in al die stilte plotseling dat bemoeizuchtige duiveltje wakker? Ik word gek van dat
stemmetje.
Er zit niks anders op om maar eens volledig in trance gaan,
meditatie in een paar eenvoudige stappen. Ik kan het… en laat alles en iedereen
over me heen lopen. Kom maar op, familie, vrienden, iedereen heeft gelijk,
behalve ik (((ahum))) ik ben de rust zelve. In hoogst eigen persoon laat ik me terugbrengen
tot niets, niemand, ik ben er niet… Ik ben een wazige dot waterdamp die opstijgt
als een doorschijnende engel. Op een gegeven moment krijg ik een onbedwingbare
jeuk. Ik gluur tussen mijn wimpers om te kijken of ik er nog ben. Op mijn rug
zitten geen vleugeltjes dus een engel ben ik niet geworden. Wat wriemelt er
dan? Die godvergeten duivel?
Woest sla ik het niets in stukken totdat er iets overblijft.
Dat iets ben ik, ik ben er nog steeds, het is hopeloos… Leeggelopen zeul ik met het duiveltje, een engel en mijn niet te verdringen aanwezigheid verder naar de volgende queeste. Nu maar hopen
dat ik er wat van geleerd heb want daar gaat het om. Gelukkig is er altijd wel
iemand die gelijk met me op loopt. Toevallig vinden we dat heel leuk en voelen
we ons niet meer zo alleen. Heerlijk onwerkelijk zijn we samen compleet als
twee niet gefotografeerde selfies.
Als dat maar goed afloopt. Straks botst de mijne tegen
de andere selfie en zeult de een met de kluts van de ander. Dat moet ik niet
hebben. Wie wel? Met één ego is het al erg genoeg. Terwijl ik het ene lesje
heb geleerd komt er gewoon weer een volgende op de proppen. Elke keer stort ik
me er in met klinkklare toewijding dus besluit ik het uiteindelijk zelf uit te vogelen…
eh… als mens dan. Grappig… want juist als mens ben ik het enige levende wezen
op aarde met een ego. Ik ben… en daar ben ik best trots op.
