Ik ben niet het type
van 'oude koeien uit de sloot halen' maar dit koetje is het waard om fier langs
de waterkant te laten staan. Ondanks en dankzij mijn gekneusde ribben kwam mijn
schoolvriendinnetje van de lagere school mij tussen de rivieren opzoeken. Na
onze laatste schooldag van 40 jaar
geleden hadden we elkaar eenmaal vluchtig gezien. Daarna waren we elkaar totaal uit het oog
verloren. Lang Leve FB… voorzichtig ontstond de nieuwe kennismaking.
Totaal relaxed fietste
ik ’s morgens naar de biologische zorgboerderij om wat lekkere versnaperingen
te halen. Toen ik haar op de camping tegemoet kwam was het alsof we elkaar
vorige week nog hadden gesproken. Fascinerend zoals de tijd zich niks aantrekt
van een eenmaal aangeraakte verbintenis…
Zoals wij vroeger
woordeloos naar elkaar toetrokken
vertelde dat zoveel over ons zonder dat we het zelf wisten. Onbewust
werden we aan elkaar verbonden.
Dromerig voor ons uitstarend waren wij de ‘slomen’ van de klas en werden als laatste uitgekozen bij de gym. Verbazingwekkend waren er altijd één of twee ‘slimme’ meisjes die graag ons gezelschap opzochten. Daar snapte wij natuurlijk niks van want daar waren we te ‘stom’ voor. Tja… en je daar over uitspreken deden we ook niet. Stel je eens voor dat je weer werd uitgelachen… Dus zaten we naast elkaar in ons eigen wereldje die precies hetzelfde omvatte. Twee eenzame zielen slechts een handbreedte van elkaar verwijderd.
Dromerig voor ons uitstarend waren wij de ‘slomen’ van de klas en werden als laatste uitgekozen bij de gym. Verbazingwekkend waren er altijd één of twee ‘slimme’ meisjes die graag ons gezelschap opzochten. Daar snapte wij natuurlijk niks van want daar waren we te ‘stom’ voor. Tja… en je daar over uitspreken deden we ook niet. Stel je eens voor dat je weer werd uitgelachen… Dus zaten we naast elkaar in ons eigen wereldje die precies hetzelfde omvatte. Twee eenzame zielen slechts een handbreedte van elkaar verwijderd.
Zo hadden wij elkaar uitgekozen
ondanks en dankzij de stempels die ze op onze hoofden plaatsten. De grote
mensenwereld die met uiterlijk vertoon de boel in het gareel wilde houden.
Ergens stonden wij daar tussen als twee verdwaasde kalfjes in een sloot terwijl
alle koeien van de hele wei ons lieten aanmodderen.
We wisten niet hoe het moest. We wisten niet wat er gebeurde. We wisten niet wat we moesten zeggen. We wisten alleen dat het heel fijn was om samen te zijn. In onze kinderlijke eenvoud herkenden we elkaar van hart tot hart. Wij waren blijkbaar met hele andere vraagstukken bezig dan onze klasgenootjes. Omdat we daar zo vol van waren was er weinig ruimte voor de wereld waarin men ons wilde duwen.
We wisten niet hoe het moest. We wisten niet wat er gebeurde. We wisten niet wat we moesten zeggen. We wisten alleen dat het heel fijn was om samen te zijn. In onze kinderlijke eenvoud herkenden we elkaar van hart tot hart. Wij waren blijkbaar met hele andere vraagstukken bezig dan onze klasgenootjes. Omdat we daar zo vol van waren was er weinig ruimte voor de wereld waarin men ons wilde duwen.
Terwijl ik na 40 jaar bang
was voor ‘oude koeien’ bleek er iets wonderlijks te gebeuren. Door onze
ontmoeting werd het puzzelstukje wat klaar lag definitief aangedrukt. Opnieuw
realiseerde ik me hoe puur mijn intuïtie was geweest. Ik voelde in ene de
verbinding van wie ik toen was en nu ben. Pijnen uit verleden tijden vloeiden
weg. Er ontstond een allesomvattende emotie dat alles wat we hadden meegemaakt niet voor
niets was geweest. Het klopte…
Verwonderd keken we elkaar aan. Die handbreedte was met een simpele omhelzing
eindelijk te overbruggen.
