NON FICTIE

Ik hoefde maar even na te denken waarmee ik Peter kon verrassen die elke dag zijn ‘Niet-Verjaardag’ viert en zijn verjaardag niet. Elke dag zie ik hem plenzen met een washand en een bakje water. De douche is zijn maandelijkse ritueel die wordt uitgevoerd op een zonnige dag. Dus leek het mij wel logisch om voor een lekker warm bad te gaan.

‘Non stop’ zocht ik naar een leuke locatie met bad. Die vond ik toen ik bij een B&B uitkwam waarvan het gebouw voorheen een nonnenklooster was geweest. Voor mij was het cirkeltje rond. Nu hoefde Peter niet met zijn lampetkangewoonte te kliederen maar in een volledig bad rond te buitelen.

Giebelend kwamen we bij het klooster aan en oude herinneringen begonnen te herleven. De zware massieve deur werd geopend. Onbewust hielden we onze adem even in. In plaats van de verwachte non in habijt stond daar de nieuwe eigenaresse vrolijk lachend in de deuropening. Opgelucht keek ik haar aan en dacht: 

‘Ik hoef in ieder geval geen kruis te slaan als ik bloot in bad ga liggen.’

Na het beklimmen van een enorm steile trap zei Peter gekscherend: ‘Maar goed dat u nu een zomerjurkje hebt aan getrokken en geen lang habijt, Moeder Overste?’ Ik gaf Peter een por in zijn rug en keek hem fronsend aan. Maar de gastvrouw lachte en zei:
‘Inderdaad, op mijn kantoordeur staat ‘Moeder Overste’ en jullie mogen overnachten in de slaapkamer van ‘Zuster Clementina’. Toen zag ik ook de namen op de deuren staan en nerveus borrelde er een lachje omhoog.
‘Bubbelbad’, dacht ik, ‘breng ons maar naar het bubbelbad…’

Het bad lag op het einde van de gang naast de kamer van Zuster Clementina.‘Vroeger was dit de enige badkamer van het hele klooster,’ pruttelde de eigenaresse gezellig door. ‘Maar nu is het bad alleen voor jullie, hoor.’ Ze lachte toen ze onze non verbale uitdrukking op onze gezichten zag.

Tenslotte werden we rondgeleid  langs Christusbeelden, de inpandige kapel als ontbijtkamer en een wijwaterbakje. Er zat geen heilig water meer in maar we hadden wel vreselijke dorst gekregen. In de kloostertuin puften we uit met een aangeboden glas wijn. We hadden onszelf inmiddels volledig op non actief gesteld…

KIEVITS RESCUE

Hoe Kievits kun kinderen opvoeden, ik weet het niet precies...
In ieder geval liepen er twee peuters hysterisch over het terrein en onze kat was in geen velden of wegen te bekennen.
Ik riep nog naar de gillende ouder in de lucht: 'Doe je ding, ik hou de wacht!' Helaas, er kwam geen enkele verandering in het tafereeltje. Dus moest ik weer op zoek gaan om de peutertweeling te redden.

Benjamin zat koud en bibberig in elkaar gedoken achter een bosje. 'Ik ben bang, piep, helup..'

Mohammed liep verschrikt rond; 'Kijk ik kan al lopen, piep, bijna...' en dook vervolgens weer naast een heg in elkaar.

Gelukkig kon ik ze daardoor met gemak oprapen en bracht ik ze met z'n tweetjes naar de waterkant. Uit hun kleine keeltjes klonk weer een hysterisch gepiep: 'Pap, Mam, hoe moet het nu, helup?'

Pap kwam aan gecirkeld en gaf ze een geirriteerd zetje in de rug; 'Kom op, zwemmen zullen jullie, lie-jiep...' Geschrokken sprongen de stoute peuters in het water, Mohammed voorop, zoals alle eerstgeborene, kleine Benjamin er onzeker achteraan.

Ma liep bezorgd aan de overkant te gillen: 'Schiet op... anders vatten jullie nog kou in die kleine zwembroekjes, lie-jiep...' Met haar omhoog gekamde kuif trippelde ze ijdel heen en weer.

Eenmaal aan de overkant konden Mohammed en Benjamin niet op de hoge waterkant komen. Ma raakte in paniek en riep Pa om hulp: 'Váááder, lie-jiep, help dan!'

Ik werd helemaal gek van al dat gepiep en gelie-jiep. Wat was ik voor een redder? Ik had ze voor de verdrinkingsdood gegooid.

Als een baywatch schoot ik in mijn badpak en gleed elegant op mijn luchtbed over het water. Mohammed was pissig omdat ik zo laat kwam. Hij haalde zijn snavel op en rende zonder bedankje regelrecht naar zijn moeder toe.

Benjamin lag verzonken in het water. Ik zag alleen zijn kopje nog boven water drijven. Met de peuter in mijn handen deed ik een mond op snavel beademing. Uiteindelijk deed hij zijn waterige oogjes open en keek me wijs aan en zei:

'Wat ben jij een vreemde vogel...'