KIEVITS RESCUE

Hoe Kievits kun kinderen opvoeden, ik weet het niet precies...
In ieder geval liepen er twee peuters hysterisch over het terrein en onze kat was in geen velden of wegen te bekennen.
Ik riep nog naar de gillende ouder in de lucht: 'Doe je ding, ik hou de wacht!' Helaas, er kwam geen enkele verandering in het tafereeltje. Dus moest ik weer op zoek gaan om de peutertweeling te redden.

Benjamin zat koud en bibberig in elkaar gedoken achter een bosje. 'Ik ben bang, piep, helup..'

Mohammed liep verschrikt rond; 'Kijk ik kan al lopen, piep, bijna...' en dook vervolgens weer naast een heg in elkaar.

Gelukkig kon ik ze daardoor met gemak oprapen en bracht ik ze met z'n tweetjes naar de waterkant. Uit hun kleine keeltjes klonk weer een hysterisch gepiep: 'Pap, Mam, hoe moet het nu, helup?'

Pap kwam aan gecirkeld en gaf ze een geirriteerd zetje in de rug; 'Kom op, zwemmen zullen jullie, lie-jiep...' Geschrokken sprongen de stoute peuters in het water, Mohammed voorop, zoals alle eerstgeborene, kleine Benjamin er onzeker achteraan.

Ma liep bezorgd aan de overkant te gillen: 'Schiet op... anders vatten jullie nog kou in die kleine zwembroekjes, lie-jiep...' Met haar omhoog gekamde kuif trippelde ze ijdel heen en weer.

Eenmaal aan de overkant konden Mohammed en Benjamin niet op de hoge waterkant komen. Ma raakte in paniek en riep Pa om hulp: 'Váááder, lie-jiep, help dan!'

Ik werd helemaal gek van al dat gepiep en gelie-jiep. Wat was ik voor een redder? Ik had ze voor de verdrinkingsdood gegooid.

Als een baywatch schoot ik in mijn badpak en gleed elegant op mijn luchtbed over het water. Mohammed was pissig omdat ik zo laat kwam. Hij haalde zijn snavel op en rende zonder bedankje regelrecht naar zijn moeder toe.

Benjamin lag verzonken in het water. Ik zag alleen zijn kopje nog boven water drijven. Met de peuter in mijn handen deed ik een mond op snavel beademing. Uiteindelijk deed hij zijn waterige oogjes open en keek me wijs aan en zei:

'Wat ben jij een vreemde vogel...'