Tiel is klaar… niet meer ons ding. Waar we vele mensen om ons heen op attenderen geldt nu voor ons. ‘Als het niet meer goed voelt en een respectvol overleg niet meer mogelijk is… ga dan weg!’ Maar Peter en ik hielden vol terwijl het begrip slechts van onze kant leek te komen.
Op de een na laatste dag van vertrek hoor ik een vriendelijke stem terwijl ik in de ‘garageruimte’ achter de camper bezig ben.
‘Wie is deze vriendelijke man op de camping?’ denk ik. Er schiet een hoopvolle vonk door mij heen en ik loop nieuwsgierig naar Peter.
‘Het is de postbode,’ zegt hij.
In een shock realiseer ik me dat er op de camping dus geen vriendelijk mensen zijn. Aangeslagen ga ik verder… Nog een nachtje slapen en dan kunnen we dit achter ons laten.
‘We hadden toch ook mooie jaren gehad?’ Jazeker… ik denk dat wij verder zijn gegroeid en dit tijdelijke thuis ons niet meer past. On the road again…
Losgerukt uit de klei vraag ik me af of we met onze zware camper op het randje van de Veluwe af zullen kukelen. Het gebeurt niet… Peter en ik rijden met verbaasde ogen over de stabiele zandgrond van camping de Lindenhof. We staan even stil wanneer er een nieuwsgierig eekhoorntje het pad oversteekt. Zelfs na deze welkome onderbreking draaien de wielen niet vast in de natgeregende grond. Het is bijna ontroerend om zo gedragen te worden.
We volgen de konijnenkeutels die ons wijzen naar een royale plek dicht bij het toiletgebouw. Mensen knikken of zwaaien ons vriendelijke gedag. We voelen weer iets in onze buiken omhoog borrelen en er glijd een last van ons af. Als twee huppelende konijnen lopen we samen maar ook apart verschillende rondjes op en rond de nieuwe camping. Voelt dit goed? Jazeker… dit wordt ons nieuwe thuis voor volgend jaar waar we nu alvast onze keutels leggen…
