Op een dag deed ik aan sightseeing in onze nieuwe omgeving. Verwonderd keek ik omhoog in de laan waarbij de eikenbomen elkaar grillig in het midden raken. Verder en verder fietste ik door een bos waarbij de beukenbomen statig langs me heen flitsten. Plotseling brak het bos open en lag voor mij een verstilt dorpje. Waar was ik? Ik wist het niet.
Ik werd door de dorpsstraat getrokken alsof er iemand riep. Hulpeloos volgde ik de impuls en stond ik binnen enkele minuten in een winkel. Het Kruitvat. Wat moest ik hier? Wazig liep ik de winkel rond en werd ik tijdelijk verblind door een zonnestraal. Daar... precies daar in het midden stond zij. Tussen allerlei grootse huishoudelijke apparaten stond een lief klein doosje. Wat was dat? Wat deed ze daar tussen al die grote ooms en tantes? Voorzichtig kwam ik haar tegemoet.
Ze zat stevig vastgeklemd in het doosje. Ik keek om me heen om haar stiekem uit het doosje te bevrijden. Het was doodstil in de winkel. Het karton schuurde luid en met wat wrikken kreeg ik haar uit de verpakking. We keken elkaar aan… ze deed haar dichtgeslagen ogen open. Ik lachte haar toe. Ze knikte zonder iets te zeggen. Nog één keer keek ik de winkel rond en schoof haar voorzichtig in het doosje. Opgewonden stond ik bij de kassa maar liet natuurlijk niets merken. Wat zweetdruppels parelden op mijn huid toen ik haar in mijn fietsmandje zette. Eindelijk liet ik een zucht van opluchting ontsnappen.
We hadden elkaar gevonden... mijn miniwaterkoker en ik. We zijn nog nooit zo blij geweest…
Regelmatig hebben Peter en ik mooie volle dagen met nieuwe ontmoetingen en oude bekenden. Nou ja… eigenlijk is het allemaal nieuw omdat elke dag weer uniek is en elk mens weer gegroeid is.
We waren blij verrast om een krachtige dame na acht jaar weer te omarmen terwijl het leek alsof we elkaar nog kortgeleden hadden gezien. Het ontroerd ons telkens als er eenmaal een mooi contact is gestart de tussentijdse ruimte weg lijkt te vallen.
Gistermiddag klopte onverwacht een medekampeerder uit vervlogen jaren op de camperdeur. Verheugd omhelsden we elkaar. Hij heeft zijn vrouw het afgelopen voorjaar verloren maar in gedachte en met gevoel zat ze gewoon naast ons. Oud en nieuw, dood en leven… Niets lijken we te kunnen vasthouden en tegelijkertijd is alles aanwezig.
Na het overlijden van mijn vader voel ik dat er iets in mij is verandert. De dood is niet het einde. Dankbaar doorvoel ik de uitspraak dat de dood ook een deel van het leven is. De opluchting geeft me rust.
Terwijl Peter zich ontlaadt en oplaadt door naar een voetbalwedstrijd te kijken, pluk ik voorzichtig de brandnetels voor mijn bospad weg. Daar op ons kersverse plek wil ik mijn oude hangmat hangen. Een merel kijkt verbaasd op en pikt dankbaar de kleine kersen van het nieuwe bospad. Mooi om te zijn en te zien hoe alles verloopt. Ik voel me completer en bewuster. Ik vertrouw op wat er komen gaat...
