We waren blij verrast om een krachtige dame na acht jaar weer te omarmen terwijl het leek alsof we elkaar nog kortgeleden hadden gezien. Het ontroerd ons telkens als er eenmaal een mooi contact is gestart de tussentijdse ruimte weg lijkt te vallen.
Gistermiddag klopte onverwacht een medekampeerder uit vervlogen jaren op de camperdeur. Verheugd omhelsden we elkaar. Hij heeft zijn vrouw het afgelopen voorjaar verloren maar in gedachte en met gevoel zat ze gewoon naast ons. Oud en nieuw, dood en leven… Niets lijken we te kunnen vasthouden en tegelijkertijd is alles aanwezig.
Na het overlijden van mijn vader voel ik dat er iets in mij is verandert. De dood is niet het einde. Dankbaar doorvoel ik de uitspraak dat de dood ook een deel van het leven is. De opluchting geeft me rust.
Terwijl Peter zich ontlaadt en oplaadt door naar een voetbalwedstrijd te kijken, pluk ik voorzichtig de brandnetels voor mijn bospad weg. Daar op ons kersverse plek wil ik mijn oude hangmat hangen. Een merel kijkt verbaasd op en pikt dankbaar de kleine kersen van het nieuwe bospad. Mooi om te zijn en te zien hoe alles verloopt. Ik voel me completer en bewuster. Ik vertrouw op wat er komen gaat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten