Geliefde volgers,

Zoals jullie weten heb ik het niet makkelijk gehad. Mijn moeder vertelde me dat ik in een koeienstal geboren werd en ondanks de barre omstandigheden werd ik vorstelijk begroet. Al die aandacht was best wel leuk maar daar verwachtte iedereen ook veel voor terug.

In het begin snapte ik dat niet zo goed. Ik was een vrolijk kind en iedereen wilde vrienden zijn en allerlei leuke dingen met me doen. Als ik de mensen aanraakte, viel er altijd een enorme stilte. Dat was best wel beangstigend als je nagaat hoeveel mensen mij volgden.

Ook later toen ik volwassen was gebeurde het regelmatig dat er mensen spontaan voor mij op de grond vielen. Daar schrok ik wel van dus zakte ik door mijn knieën en ondersteunde ik hun leed zodat ze samen met me op konden lopen.

Omdat ik werd gebombardeerd tot een of ander belangrijk persoon waren er ook tal van mensen die vreselijk jaloers waren. Heel bizar want ik kon er ook niks aan doen. Dus zocht ik een aantal vrienden uit waar ik regelmatig mee kon kletsten.

Helaas was zoveel aangeboren onschuld en liefde voor mijn medemens iets totaal ongrijpbaars. Alsof het onbegrip van deze groep mensen uit míjn lijf geslagen moest worden. Lieve volgers, ik weet dat jullie dat niet wilden en in shock raakte toen ik jong werd vermoord.

Daarom kan ik het niet laten om nog steeds in jullie hoofden rond te dwalen en dat spijt me. Immers zijn jullie net zoals ik was; slechts een deeltje van het grote geheel. We worden althans allemaal onschuldig geboren.

Alsjeblief, ik wil dat jullie me niet meer op een voetstuk plaatsen. Laat eenieder zijn of haar mooie weg bewandelen met de kracht vanuit jullie eigen hart. Wees niet bang en treur niet als ik mijn FB-pagina ophef. Laat me los zodat ik verder kan zweven net zoals ik jullie vrijheid wens.

In Gods naam, vanuit mijn hart...

Fijne kerstdagen,

JEZUS

Mijn Marokkaanse zus en ik

Toen ik Nozha voor het eerst leerde kennen hoefde ik slechts in haar ogen te kijken om te weten dat zij mijn Marokkaanse zus is. Samen ontwikkelde we een eigen taal. Mijn woordenschat van Frans en Marokkaans was niet zo best maar dat gaf niks. De taal die ze sprak uit haar ogen bevatte immers honderden onuitgesproken woorden.

Deze week legde ik haar uit dat ik uit een familie kom die het moeilijk vindt hun gevoelens te verwoorden. ‘De een is nog stoerder dan de ander,’ lachte ik weg. Jarenlang heeft me dat geïrriteerd en vlogen mijn emoties heen en weer. Van boosheid tot wanhoop en alle gradaties ertussen. Ik had er geen vat op omdat ik ook nooit had geleerd daarmee om te gaan. Gelukkig komt wijsheid met de jaren en kan ik in vrede terugkijken naar deze donkere periode. Ik had wat moeite om de juiste vertaling te vinden maar ik zag aan haar ogen dat ze het begreep. Haar ogen die geraakt werden, haar ogen die pijn voelden.

Diezelfde middag kwam ze even langs op de camping. ‘Corina, luister eens, als zus bedoel ik.’ Ze wenkte me voor een persoonlijk onder onsje. ‘Vertel, wat is er?’ vroeg ik. Daarna vertelde ze dat ze blij verrast was door mijn woorden. Er was namelijk iemand die haar gevoelens tot een vervelende boze emotie had opgezweept. Wat moest ze doen? Zou ze diegene direct om uitleg vragen of zou ze niks doen?

‘Tja,’ zei ik, ‘dat hangt er van af hoeveel diegene voor je betekent. Als het iemand is waar je om geeft zou ik zeker om uitleg vragen. Als het een iemand is die niet belangrijk voor je is moet je dat nare gevoel maar gauw de rug toekeren.’ Ze knikte instemmend. ‘Jij begrijpt wat ik bedoel, net als zussen…’

Opgelucht vroeg ze of ik even met haar opliep naar het toiletgebouw. ‘Maar ik loop in een minirok en een hemdje hier in Marokko!’ ‘Nou en, 'knipoogde ze, 'dan heb je meer aan dan in de hamam.' Uitdagend trok ze haar hoofddoek naar achter waardoor er een hele rand haar tevoorschijn kwam. Juist op dat moment fietste een tuinwerker voorbij en keek Nozha achterom. Ik giechelde. Zij haalde een lange neus op. ‘Pfff…,’ zei ze, ‘dat is een onbelangrijk persoon voor jou en mij. Zijn mening telt niet…’