Toen ik Nozha voor het eerst leerde kennen hoefde ik slechts
in haar ogen te kijken om te weten dat zij mijn Marokkaanse zus is. Samen
ontwikkelde we een eigen taal. Mijn woordenschat van Frans en Marokkaans was niet zo best maar dat gaf niks. De taal die ze sprak
uit haar ogen bevatte immers honderden onuitgesproken woorden.
Deze
week legde ik haar uit dat ik uit een familie kom die het moeilijk vindt hun
gevoelens te verwoorden. ‘De een is nog stoerder dan de ander,’ lachte ik weg. Jarenlang
heeft me dat geïrriteerd en vlogen mijn emoties heen en weer. Van boosheid tot
wanhoop en alle gradaties ertussen. Ik had er geen vat op omdat ik ook nooit
had geleerd daarmee om te gaan. Gelukkig komt wijsheid met de jaren en kan ik
in vrede terugkijken naar deze donkere periode. Ik had wat moeite om de juiste vertaling te vinden maar ik zag aan haar ogen
dat ze het begreep. Haar ogen die geraakt werden, haar ogen die pijn voelden.
Diezelfde middag kwam ze even langs op de camping. ‘Corina, luister eens, als
zus bedoel ik.’ Ze wenkte me voor een persoonlijk onder onsje. ‘Vertel, wat is
er?’ vroeg ik. Daarna vertelde ze dat ze blij verrast was door mijn woorden. Er
was namelijk iemand die haar gevoelens tot een vervelende boze emotie had
opgezweept. Wat moest ze doen? Zou ze diegene direct om uitleg vragen of zou ze
niks doen?
‘Tja,’ zei ik, ‘dat hangt er van af hoeveel diegene voor je
betekent. Als het iemand is waar je om geeft zou ik zeker om uitleg vragen. Als
het een iemand is die niet belangrijk voor je is moet je dat nare gevoel maar
gauw de rug toekeren.’ Ze knikte instemmend. ‘Jij begrijpt wat ik bedoel, net
als zussen…’
hai lieve Corina, Mooi........zo zus is zo fijn ook al is zij van ver weg, spreekt ze een andere taal, kleed zij zich anders Zij en jij voelen zich zus <3
BeantwoordenVerwijderen