van Marabout naar Duivelsrots

We hebben de Marabout verlaten en zijn bij de Rocher du Diable aangekomen. Ik noem deze namen niet zomaar. Het is omdat de bijbehorende verhalen uit het stoffige verleden me fascineren. Elke keer voel ik me weer het kind dat met open mond luistert. Zowel in het surfdorpje dat ook wel Marabout wordt genoemd als bij de geldverslindende camping waar de Rots in de oceaan opdoemt. Immers…
Lang, lang geleden leefden in dit uitgestrekte land een natuurvolk, de Berbers. Zij trokken door de woestijn met oases, over bergen en tussen rotsspleten, langs rivieren naar de oceaan. Invoelend waar voedsel te verkrijgen was en ruilhandel plaatsvond. Afhankelijk van de grillige natuur aanbaden zij haar giften. Gedreven door hun instinct werden routes als pelgrimswegen. Deze leidden naar diverse plekken waar lang, lang verleden iets magisch had voorgedaan.
Zo’n Marabout was een bedevaartsoord waar ooit een man wonderen had verricht. Er was een zieke genezen of een goede oogst werkelijkheid geworden. Zijn naam was inmiddels vergeten maar de herinnering aan zijn aanwezigheid is sterker dan ooit. Daardoor worden zelfs wij als zigeuners met pinpas gevoelsmatig van Marabout naar Marabout getrokken.
Voorbij de laatste bocht naderden we de Rocher du Diable. We werden overvallen door nieuwbouw en toeristisch aangelegde wegen. Gedesoriënteerd raakten we de oorspronkelijke pelgrimsroute kwijt. ‘Daar ergens ligt het Duivelseiland,’ wezen we verblind naar de oceaan.
Hoeveel graafwerkzaamheden er voor de nieuwe tijd ook nodig zijn nooit is de kracht van de rots in de oceaan te overtreffen. Het Duivelseiland waar lang, lang geleden jonge vrouwen in het water baadden. Hun rokken op het water drijvend, biddend vol overgave voor een toekomstig kind in hun schoot.
We zien ze nog steeds. Een enkele vrouw die een beschut plekje zoekt tussen de verraderlijke rotsen. Nietig en hoopvol. Al zwermen er honderden surfers op de golven voorbij, haar bezielde blik zullen wij nooit vergeten...