Aan de ene kant vond ik dat wel prettig. Aan de andere kant leek het net alsof die houding mij in een negatieve spiraal naar beneden trok. Steeds dieper verdween ik in mijn gedachte. Alsof ik mijn duistere kanten moest uitspitten voordat ik mezelf wat licht gunde. Zo zwoegde ik wat af omdat ik niet anders kon. Niemand leek mij daarin te vinden. En het ergste was… dat ik mezelf ook niet vond. Teleurgesteld moest ik dan ergens afhaken. Had ik alles onderzocht maar niks gevonden? Had ik niet goed genoeg gezocht? Ik wist het niet en niemand gaf mij antwoord.
Op het moment dat ik Peter ontmoette weigerde hij me af te laten dalen in mijn vertrouwde negatieve spiraal. Hij was als de klippen dichtbij om me niet te laten verdwijnen. Maar ik ketste tegen hem op. Ik was het zo gewend. Zijn uitgeworpen reddingsboei leek zo gewoontjes. Zo simpel en alledaags dat ik het slechts ongeïnteresseerd durfde vast te grijpen.
‘Kijk om je heen?’ zei hij dan, ‘naar wat je wel hebt.’ Dat wist ik wel… ‘ja, duh…’ en poeierde ik hem zuchtend af. Dus dook ik regelmatig kopje onder want niemand begreep mij immers. Totdat, na zoveel vasthoudendheid en de vele mensen die ik via Peter op mijn pad ontmoette, een klein lichtstraaltje steeds opdringender werd. Het was het lampje dat in mij ging schijnen want ik had het knopje gevonden. Het knopje die ik moest omzetten om niet te kijken naar de dingen die ik fout deed of miste maar naar de positieve dingen in het leven.
In dit vertrouwen kan ik nu elke dag zijn of terugkeren en als ik nu mijn ogen open is er een droom werkelijkheid geworden. Ik had nooit gedacht dat ik inmiddels vijftien jaar mijn verjaardag op zulke zonovergoten plekken mag vieren…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten