Magie die in de lucht hangt

We worden dagelijks omringd door grote en kleine wegwijzers. Tekens die ons iets duidelijk willen maken of tekens die ons gewoon aan het lachen maken. Je kent ze vast ook wel. Bijvoorbeeld als je heel erg aan iemand denkt en diegene je plotseling opbelt. Of je wordt door een ziekte geveld terwijl je dacht het één en ander nog een tijde vol te kunnen houden.
Het is altijd een kunst om de serieuze wegwijzers niet met de humoristische te verwarren. Ik heb in de loop van mijn leven er een heleboel voorbij zien komen en nog heb ik het niet altijd in de gaten. Gelukkig ben ik er nu niet meer bang voor.

In het verleden nam ik de humoristische wegwijzers serieus en de serieuze kon ik met gemak over het hoofd zien. Ik vond dat heel verwarrend en eng. In het begin van mijn relatie met Peter was ik zo onzeker dat ik de boel regelmatig omdraaide of gewoon negeerde. Ik had er geen controle over want het overkwam me. Om me dood te schrikken.

Ik kan me een aantal vreemde wegwijzers nog glashelder herinneren. Eén overviel ons tijdens de eerste reis in Spanje bij een camping aan zee waar we wilden overnachten en ik ontspannen in de camper begon te koken. Ik voelde of zag niks maar plotseling startte Peter de motor en zei dat we onmiddellijk moesten vertrekken. ‘Het voelt helemaal niet goed.’ Dom keek ik uit mijn ogen en werd angstig. ‘Waarom?’ Het antwoord kwam een dag later. Het begon te regen, uitpuilende rambla's vol met water. We hadden geen wifi of tv maar in een kroeg op een luidruchtige Spaanse tv zagen we dat de camping waar wij hadden willen blijven volledig was weggespoeld.

Nu was ik wel blij dat Peter het goed had voorvoeld maar hoe zat dat nou met mij? Als ik de kleine en grote tekens niet voelde of zag aankomen kon het wel eens slecht met me aflopen. Geshockt probeerde ik nog beter de serieuze en de humoristische wegwijzers te onderscheiden. Het werd een puinhoop. Ik durfde me haast niet meer te bewegen, te voelen of te denken. De hele wereld bestond uit één grote chaotische wegwijzer. Ik probeerde onzichtbaar te zijn want als ik niet gevonden werd hoefde ik ook niet te beslissen. Eigenlijk durfde ik mezelf niet te zijn. Tegelijkertijd werd ik kwaad dat niemand me zag.

Op het moment dat ik de tegenstrijdigheid er van inzag begon ik te lachen. Om elk teken ben ik gaan lachen. Nee, niet uitlachen, maar lachen als een onbevangen kind. Zoals een kind dat elke dag verschillende kadootjes krijgt. En als ik een keer niet goed heb opgelet bleek ik gewoon weer een nieuwe kans te krijgen.

Nu koester ik de magie die in de lucht hangt, groot en klein. Elke hint is waardevol. Sommige zijn er om over na te denken, om op te reageren en om wat mee te doen. Andere zijn er om te lachen en dan bedoel ik eigenlijk koesteren als een glimlach in je hart.
Op deze foto schuilt zo’n koesterend teken, een getal. Het was het getal dat mijn dochter had ingevuld om een reading te winnen maar niet goed had geraden. Blijkbaar ontving ze een andere lijntje van magie in de lucht. Nummer 32, onze camperplek waar we nu staan. Het was me zo luid en duidelijk zelf niet opgevallen maar het is fijn te weten dat ook mijn dochter haar wegwijzers volgt.