Aandachtig bekeek ze mijn plekjes en gooide enthousiast met medische termen in het rond. Haar ogen begonnen te glimmen toen ze vertelde dat ze de vreemdgroeiers wel een kopje kleiner wilde maken. ‘De ene schaaf ik met een mesje tot een schaafwond en de ander zal ik wat dieper uitscheppen.’
Ik schrok en zei: ‘Wegbranden mag ook hoor?’
‘Nee… nee…’, zei ze verlekkerd, ‘ik ben wel héél nieuwsgierig of het de onschuldige plekjes zijn die ik vermoed.’
‘Oke… ik snap het... maar moet u het héél diep uitsnijden?’ In gedachte zag ik mezelf al met een gat in m’n wang of een gigalitteken omdat de jonge arts per ongeluk was uitgeschoten.
Ze lachte me bemoedigend toe ‘U wordt verdoofd hoor.’
Het stelde me niet helemaal gerust maar omdat de huisarts zich er op verheugde, er verzorgd en fijngebouwd uitzag stemde ik toe. Met de nodige overpeinzingen reden we naar huis om volgende week terug te komen.
Onrustig woelde ik ’s avonds in ons bed. Toen ik na vele dromen over mislukte medische ingrepen en geamputeerde lichaamsdelen wakker schrok, stond Peter plotseling met een kop thee voor m’n neus. Hij lachte meelevend en probeerde met me mee te denken. ‘Stel je voor dat je hele hoofd vervangen moet worden en er is alleen een Chinees, een indiaan en een negerin. Welke zou je dan kiezen?’
‘Pfff… hou op… geef me maar dat kopje thee!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten