Omdat het nogal moeilijk is om met onze camper tussen de palmbomen te manoeuvreren, bestelden we een taxi om ons op te halen. We hadden afgesproken om een bepaalde tijd op de T-kruising. Wachtend op de ‘blauwe Peugeot’ kwam een Taxi-mercedes en een 4-wheel-drive voorbij, die we vriendelijk afsloegen als lift.
‘Nee, sjokran (dank u) we worden elk moment opgepikt door een blauwe Peugeot.’
Na nog een kwartiertje ongeduldig wachten, kwam er een gammele, met zwarte stoten rook, blauwe Peugeot op ons af. Vlak voor ons sloeg de motor af. Ietsepietsje verbouwereerd besloten we vol respect de taxi in te stappen.
Ik moest achterin en de chauffeur deed het portier zonder handvat voor me open met een nijptang. Oké daar zat ik dan. Ik voelde me een beetje opgesloten. Over de aangevreten bekleding was een smoezelig kleedje neergelegd, de binnenkant van de portieren zaten met plakband en ijzerdaad aan elkaar vast. Zonder hulp of nijptang konden ze me de hele dag in de auto opsluiten.
Nu moest Peter er nog in. Tegen zijn deur moest je eerst schoppen voordat ie uit zijn scharnier sprong. Zijn raampje stond open en daar zat verder ook geen beweging in. Na ja, dat kwam goed uit, zo konden we altijd nog door het raampje naar buiten als het met de nijptang niet zou lukken.
Uit het handschoenenvakje staken twee electriciteitsdraadjes. Terwijl de chauffeur met zijn nijptang onder de motorkap bezig was, werd Peter geinstruëerd de twee draadjes op het juiste moment naar elkaar toe te brengen. Toen begon ík hem toch wel een beetje te knijpen. Ik voelde m’n haren al overeind komen.
Bzzzzzzzzzzzzzzzz uche uche uche en voila… de taxi draaide weer op volle toeren. Hortend en stotend reden we over de weg, misschien was lopen zelfs sneller geweest. Beide mannen voorin zaten klem tegen het plafond van de auto. Het losgekomen Sahara-zand draaide vrolijk in de auto rond.
De vijvertjes onder mijn oksels droogde op in wit uitgeslagen cirkels en de strakke glimlach rond mijn mond begon zich langzaam te ontspannen.
En zo gebeurde het dat de taxichauffeur met nijptang ons vol trots in zijn blauwe Peugeot naar de souk en weer terug naar de camper bracht. In een fractie van een seconde dacht ik nog aan de jaarlijkse APK maar dat wimpelde ik gauw weg. Hier is het levensmoto immers...
‘Hij rijdt toch?’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten