TO BE OR NOT TO BE

 

Om elf uur ‘s avonds gaat de mobiel af. Ik sta met ontbloot bovenlijf m’n tanden te poetsen in de badkamer.

‘Met wie?’ hoor ik Peter zeggen. ‘Met wie? Ik versta je slecht! Mohammed? Corien… Mohammed aan de telefoon?’

Terwijl de tandpasta nog rond m’n mond zit neem ik geïrriteerd het mobieltje aan. Het liefst zou ik hem af willen blaffen maar ik roep enthousiast:
'Hallo Mohammed!’ Ondertussen probeer ik snel te ontdekken welke van de miljoenen Mohammeds ik aan de lijn heb. Hij spreekt zelfs één woord Nederlands.
‘Ik Mohammed’
‘Ja jij bent Mohammed,’ herhaal ik nog een keer.
Ik krijg het niet door mijn strot te zeggen dat ik het leuk vind dat hij belt dus laat ik hem lekker ploeteren zich verstaanbaar te maken.
‘Ik Mohammed Taroudant.’
‘Jij bent Mohammed uit Taroudant,’ papegaai ik na. Aftastend in mijn geheugen neem ik alle tijd om me rot te prakkiseren wie ik nu aan de telefoon heb.
Het is dus niet Mohammed de Mecanicien uit Tamraght die we een kist gereedschap hebben cadeau gedaan.
Het is dus niet Mohammed de verkoper op de camping die we een beginkapitaaltje voor zijn winkeltje hebben geschonken.
Het is dus niet Mohammed die elke winter mijn haren knipt.
Het is dus niet Mohammed van het strandtentje waar wij ’s morgens jus d’orange drinken.
Het is dus niet Mohammed…
‘You know I Mohammed.’ Klinkt er door de telefoon.
Plotseling begint het belletje te rinkelen.
‘Yes I know, you are Mohammed from Taroudant.’
Het verschrikkelijke scenario van vorig jaar voelt als een ongemakkelijk passende houten klomp aan mijn been. Ik slik geschrokken mijn tandpasta door.

We zaten afgelopen winter heerlijk als enige toerist op een minicamping tussen Agadir en Taroudant. Een prikkelvrije plek om bij te komen na een half jaar intensief coachen tijdens de zomermaanden in Nederland. Tijdens het uitstapje terug naar onszelf werden we blijkbaar via radiogolven gesignaleerd door Mohammed uit Taroudant. Elke dag verscheen er een berichtje op Hyves:
‘Ik Mohammed, ik Mohammed Taroudant.’
Wij kende Mohammed niet maar Mohammed kende ons wel. Hij was immers de vriend van een vriend van een vriend van Hyves, dus een vriend van ons. Wij werden overrompeld door zijn stelligheid en vonden het wel schattig tot het moment dat hij onverwachts voor de poort van de camping stond. Zelfs de Marokkaanse medewerker van de camping vroeg ons drie keer of we Mohammed uit Taroudant wel kende en keek hem argwanend aan.
Als gespeelde goede vrienden hebben we in het paradijsje thee gedronken en hebben op zijn aandringen een foto gemaakt. Na een half uur koetjes en kalfjes brachten we hem breed glimlachend terug bij de poort. Er was geen enkele klik of minuscule herkenning. De Marokkaanse medewerker van de camping zuchtte opgelucht en vroeg ons verbaasd:
‘Qui etait la?’ (wie was dat?)
‘Je ne sais pas!’ (ik weet het niet!) riepen we in koor.
Bulderend van het lachen hebben we ons toen teruggetrokken op de idyllische plek. Vanzelfsprekend namen we aan dat zelfs Mohammed geen enkele vriendschappelijke band gevoeld moest hebben.

‘I miss you,’ klinkt er door de telefoon.
Met stomheid geslagen ben ik niet van plan dat niet herhalen. Er valt een stilte.
‘I Mohammed Taroudant, were are you?’
‘I am in Holland.’
‘Were in Morocco?’
‘No, I am in Holland and I stay in Holland!’ Ik krijg klamme handen en mijn tepels staan recht vooruit. Wat is het koud! De rillingen lopen over mijn rug. Mijn geduld is onder nul gedaald. Het wordt tijd voor wat duidelijkheid.
‘I don’t come to Morocco!’
‘I don’t know you’
‘but…’
‘I don’t know Morocco!’
‘I don’t know Taroudant!’
‘I don’t know Mohammed from Taroudant!’
‘but…’
‘Bye, bye, Mohammed from Taroudant…’

Ik werp het mobieltje van de badkamer naar de bank. Peter probeert een schaterlach te onderdrukken als hij naar mijn inmiddels omhoog staande haren kijkt.
‘Wie was dat?’ vraagt hij lachend binnensmonds.
‘Niemand, is dat duidelijk!
‘Ja, heel duidelijk…’