Een geschaafde vinger en zo...

We zijn vertrokken en hoe… Vlak voor vertrek besloot ik nog even gebruik te maken van een luxe douche. Ik tastte zonder bril in de opbergzak voor schoenen die bij ons gevuld is met badkamerspullen. Bingo… de shampoo was snel gevonden maar waar is dat kleine huidolieflesje? Ik druk mijn hand in het nauwe vakje en voel enige weerstand. Na flink doorduwen dringt het langzaam tot me door dat ik me ergens aan snij.
Even van dichtbij bekijken… In het opbergzakje staat rechtop een scheermesje uitdagend gereed. Tussen de drielagige mesjes zie ik drie opgekrulde witte velletjes. Is dat van mij? Een rilling trek door mijn lijf en plotseling begint mijn vinger heel erg te branden. Bloed gutst uit mijn vinger. Het is alsof al het bloed vanuit mijn hoofd besloten heeft door mijn vinger naar buiten te komen. ET phone home… maar dan anders.
Is dit een teken? Moeten we hier nog even blijven? Ik denk het niet… gewoon een pleister en weer doorgaan. Met een volledig bloed doordrenkte pleister om mijn stijve vinger rijd ik de camper het land uit. ‘Gaat het wel?’ vraag Peter. ‘Tuurlijk…’
Behalve dat mijn vinger begint te kloppen moet ik vreselijk wennen aan alle motor- en buitengeluiden onderweg. Het is alsof niet alleen mijn vinger sensitief buitenaardse contact wil opvangen maar ook mijn oren staan op steeltjes. Is dat zoemende geluid de draaiende banden op de weg? Of is er nog iets anders waar ik rekening mee moet houden? Blijkbaar is alles in orde want na een ritje van een uur komen we ongeschonden op de volgende overnachtingsplek aan. ‘Hey hey, poe poe…’ Even bijkomen. Hoe doe je dat ook al weer?
Opgefokt zoeken we een plek voor de poes, die er niet meer is, lekker naar buiten kan. Vervolgens regelen we hysterisch de satellietontvangst die slechts door een paar bomen wordt onderbroken. Pfff… phone home doet het nog. Hoef ik alleen nog even snel een rustgevend rondje om de vijver te lopen. Zie je wel… alles komt goed. Weet ik veel dat ik zo veel last zou hebben van een beetje bloedverlies…