WAZIG

Na een lange trip rijden we op de automatische piloot naar ons vaste plekje op de camping Aglou Plage. Onze stek is aan de kant van de omheinde muur waar alleen in de drukste weken van het jaar andere campers zouden kunnen verschijnen. We houden namelijk van een afgelegen standplaats zonder buren. Als we geïnstalleerd zijn kijken we vermoeid van de reis eens om ons heen. 'Hû... ik zie niemand, jij?' 'Nee...' Terwijl we het terrein doorkruisen blijkt dat wij als derde op de camping zijn aangekomen. Het enige toiletgebouw dat open is ligt aan de andere kant van het terrein. Beweging in de vrije ruimte is er dus genoeg… We schieten in de lach. Poedelnaakt loopt Peter in zijn badjas naar het meters verre toiletgebouw en maak ik ondertussen een kopje thee. Het duurt wel erg lang voordat hij terugkomt, vooral omdat ik weet dat hij heel kort doucht. Meestal pest ik hem daarmee en vraag ik hem of er wel stralen waren waaronder hij heeft doorgelopen. ‘Misschien is hij nu de tijd aan het inhalen,’ denk ik verwonderd. Nieuwsgierig gluur ik in de richting van het sanitairblok. Opeens steekt de technisch medewerker het pad over en stapt Peter er vastberaden in zijn badjas achteraan. Ik trek me terug tussen de bosjes en wacht het in nevelen gehulde verhaal af. ‘Tjonge… jonge…’ hoor ik Peter in de verte al sputteren. ‘Was er wat aan de hand?’ vraag ik benieuwd. ‘Ik heb aan alle knoppen van de douchecabines gedraaid maar er kwam geen water uit… daarna bij de vrouwenafdeling… daar was immers geen kip… niks… nada.’ ‘GEDRAAID, zei je?’ ‘Ja, ja… ik weet het… toen ik achter de technisch medewerker aanliep schoot het me te binnen… ik moest DRUKKEN.’ ‘Heb je aan ALLE knoppen gedraaid?’ kan ik nog net onder woorden brengen en proest het uit. ‘Ja ALLEMAAL… kolere… ik ben nog nooit zo lang onder de douche geweest…’