Doet ie het of doet ie het niet

Vijfentwintig jaar draait het oudje al mee. Da’s behoorlijk lang, toch? Ik begrijp daarom best wel dat alles niet meer vlekkeloos verloopt.  Af en toe moet er wat gesmeerd worden of moet ik een paar keer wat herhalen totdat het uiteindelijk tot hem doordringt. Het geeft niet, uiteindelijk komen we er wel.

Alleen de laatste jaren lijkt ie toch wel een beetje van slag te zijn. Er zijn soms dagen dat ie helemaal niet op gang kan komen. Hij is dan zo futloos dat ie zich zelfs niet kan bewegen. Een beetje smeren met een oppeppende olie wilde in het begin wel helpen. Nu blijft ie steeds vaker minutenlang bewusteloos liggen. Doodeng, om triest van te worden… Zo ben ik uiteindelijk met hem in het medische circuit terecht gekomen. Maar elke specialist heeft weer een andere conclusie en een ander middeltje waardoor er dus nog steeds geen consequente oplossing gevonden is. Vreselijk balen natuurlijk…

De enige rigoureuze methode die overblijft is hem in geval van schijndood aan de defibrillator te leggen. Helemaal geen pretje maar je moet toch wat? Vooral omdat ik zelf niet zo’n ding in huis heb moet ik elke keer weer bij de buren aankloppen. Allemaal doordat we reizende zijn. Echt handig is dat niet... De ene keer gaat de aansluiting met de Franse slag en de andere keer met het oververhitte temperament van een Spanjaard.

Op de boot in het Gibraltarkanaal was ie gewoonweg even een dutje aan het doen. Nou ja zeg, mijn stoppen sprongen door… waarom… juist nu? Wachtend voor in de rij om van de boot af te gaan kon ik met geen enkele sleutel zijn hart aan het pruttelen krijgen. In blinde paniek greep ik een Marokkaan aan zijn jasje. Gelukkig blijven die in de meest hysterische toestanden vrijwel rustig. C’est la vie… zeggen ze vaak.

Resoluut startte hij zijn auto en legde de kabels op de juiste min- en pluspolen. Met trillende handen stak ik nog een keer de sleutel in het contact. Broem… broem… ja hoor… meneer de Camper had wel weer zin in een ritje.