Uittorenend boven het pittoreske stadje besloten we de kamer te nemen die uitkeek over zee. Dikke pret hadden we omdat het Hotel Bellevue heette en dat die naam net niet op de sleutelhanger van onze deur paste. Lachend namen we bellevie, het mooie leven, in ontvangst en renden naar de kamer met een bellevue.
Gelukkig had het bed een versleten matras en gaven de gewoonlijk stijve pocketveringen deinend mee. Het genieten kon beginnen. Na een heerlijk relaxte dag doken we tevreden in de zachte matras.
Op het moment dat het doodstil was schoot Peter overeind. ‘Hoorde je dat ook, die vreselijke klap?’
‘Nee… reageerde ik verbaasd.
Na wat indoezelen schudde Peter me bezorgd wakker. ‘Gilde jij?’
‘Hu… nee, maar zo word ik wel steeds wakker van jou.’
Voor de zoveelste keer probeerden we wat te slapen maar het bleek onbegonnen werk. Peter liep te koukleumen over het balkon en murmelde dat er een schip op het strand lag dat er niet was. Ik onderzocht de loodzware matras op een doorprikkende pocketvering die er niet was.
Met wallen onder onze ogen keken we elkaar de volgende morgen aan.
‘Laten we hier zo snel mogelijk wegwezen,’ zuchtte Peter. Overdonderd met beelden, geluiden en geuren uit oorlogstijden stonden we als eerste bij het ontbijt.
‘Hebben jullie goed geslapen?’ vroeg de opgewekte ober.
‘Ehm… ’
Afgeleid keek hij naar onze sleutelhanger op tafel en begon vol trots te vertellen dat in zijn hotel generaal Franko een vaste klant was. De dictator van Spanje kwam met zijn boot aan land en nam altijd dezelfde kamer die uitkeek over de oceaan.
Peter en ik keken elkaar begrijpend aan. ‘Franko… de koelbloedige militaire leider? Welk kamernummer had-ie dan?’
‘6…’ antwoordde de ober enthousiast.
Samen staarden we naar onze sleutel op tafel… ‘Bellevie, kamernummer 6’
maar er was wél bier, zoals je kunt zien!
BeantwoordenVerwijderen