Grottenpapier

Tijdens onze reis door het Baskenland rijden we dwars door de hoge bergen. Letterlijk dus. We schieten door een tiental tunnels die ons vastberaden naar de Pyreneeën voeren. Vol ontzag kijk ik naar de uitgehouwen gaten die elke keer het begin vormen van vloeiende lijnen door een grillige rotsmassa. ‘Al dat mensenwerk…’ Mijn ogen trekken steeds naar het grijze plafond van de booggevormde tunnels. ‘Waarom toch?’ Het dringt nog niet tot me door. Gefascineerd blijf ik telkens kijken. Tot op een gegeven moment het plafond er uit ziet als een gekreukte laag. Ik weet het weer.

‘Corina, kreuk jij even het grottenpapier?’ hoorde ik mijn moeder zeggen.

Met grote kleuterogen keek ik naar de nieuwe rollen grijs gevlekt papier. Kreuken… mocht ik zomaar dit mooie gladde papier in elkaar kreuken? Mijn mond stond open en mijn moeder zei: ‘toe maar…’ Ze rolde een deel van het papier uit en kneep er in.
‘Nu jij…’ Ik schrok. ‘Ja toe maar… je mag het helemaal in elkaar kreuken.’ Argwanend rolde ik het papier verder uit en begon voorzichtig te knijpen. Ik keek voor goedkeuring omhoog.
‘Ja… goed zo, ga maar door, zo hard en zo veel je kan.’ Worstelend met de stugge lappen papier kneed en stampte ik ze tot lelijke proppen. Ik deed het zo vlug mogelijk. Stel je voor dat mijn moeder zich opeens zou bedenken. Ik mocht zomaar iets verprutsen al snapte ik er niets van.
‘Klaar.’ zei ik voorzichtig.
‘Goed gedaan.’ Knipoogde ze.
‘Mam, mag ik de beelden uit de doos pakken?’ hoorde ik mijn grote zus verlangend vragen.
‘Ja… dat is goed, wel voorzichtig he?’
Uit de doos kwam een muffe geur van dennenappels tevoorschijn. Vaag begon het tot me door te dringen. Voordat mijn zus een beeld uit krantenpapier wikkelde voelde ze eerst of ze het kon raden. ‘Dit is een herder…’  Maar het was Maria. Nu wist ik het weer… we maakten een kerststal.
Glimlachend pakte mijn moeder een van mijn proppen en begon het uit elkaar te trekken. De proppen papier veranderden in een grot. Verbluft keek ik naar haar handwerk.

Opnieuw schieten we door een tunnel met een plafond van grottenpapier. De hartverwarmende herinnering zal nooit vervagen als ik trots denk ik aan mijn moeder. Zij kan van gekreukt papier een hele grot bouwen.