Er zijn hier geen kerstbomen en lichtjes in de donkere uren. Nergens klinkt er ‘Stille nacht of Heilige
nacht’. Zelfs de herdertjes zijn in het zonlicht naar huis gegaan. Ik loop in
mijn zomerkleren verwarmd door de zinderende zon naar het strand. De golven bulderen.
Ik snuif de zeedamp op en kijk naar de mensen om me heen. Al is het slechts een
klein vissersdorpje er is altijd wel iemand om te begroeten: een wandelaar, een
visser of de man van het strandcafé.
Nog nooit heb ik de kerstgedachte zo intens gevoeld. Hier bestaat een goeiemorgen niet uit een vluchtig voorbij snellen. Een hand die als het even uitkomt snel in lucht wordt gestoken. Hier is een handdruk slechts het begin van een heel ritueel. Niet alleen in de ochtend maar op elk tijdstip van de dag wordt er even stil gestaan van mens tot mens.
“Goedemorgen, hoe gaat het?” vraagt een wildvreemde man als ik op de weg voor het strand stil sta.
“Goed, en met u?” Ik loop naar hem toe en schud hem de hand. Na onze handdruk kust hij zijn hand om vervolgens, met een lichte buiging, zijn hand op zijn hart te drukken.
Een bijzonder respectvol gebaar. Het ontroert me.
“Heeft u goed geslapen?” vraagt de man vriendelijk.
“Jazeker.”
“En uw man?”
“Heel goed.“
“Hoe gaat het met uw familie?”
“Prima, dank u wel.”
Ik voel schaamte omhoog borrelen. Wie ben ik die jarenlang argwanend op deze mensen heeft neer gekeken. Alsof ik van één of ander superieur ras ben die het alleenrecht heeft te oordelen. Door een simpele begroeting word ik als westerling van mijn voetstuk geblazen. Maar van mens tot mens voel ik glashelder de gelijkwaardige positie.
“Mag ik u een kopje thee aanbieden?” De man gebaart uitnodigend met zijn handpalm omhoog.
Ik glimlach en vind het bijna onrespectvol om nee te zeggen.
“Sorry, ik heb bij het café afgesproken.” Ik knik verlegen.
“Oké, dat geeft niet, een volgende keer misschien.” De man schudt me nog eens de hand.
“Tot ziens.”
“Een fijne dag.”
Terwijl ik verder naar het strandcafé loop, realiseer ik me dat dit besef van betrokkenheid in al zijn eenvoud mij het ultieme kerstgevoel geeft. Het is het grootste kerstcadeau wat ik ooit heb gekregen. Een diepgeworteld bewustzijn van saamhorigheid geeft mij het gevoel dat het elke dag kerst is.
Nooit zal ik de eerste keer vergeten dat Marokko en zijn bevolking mijn hart opende.
Nog nooit heb ik de kerstgedachte zo intens gevoeld. Hier bestaat een goeiemorgen niet uit een vluchtig voorbij snellen. Een hand die als het even uitkomt snel in lucht wordt gestoken. Hier is een handdruk slechts het begin van een heel ritueel. Niet alleen in de ochtend maar op elk tijdstip van de dag wordt er even stil gestaan van mens tot mens.
“Goedemorgen, hoe gaat het?” vraagt een wildvreemde man als ik op de weg voor het strand stil sta.
“Goed, en met u?” Ik loop naar hem toe en schud hem de hand. Na onze handdruk kust hij zijn hand om vervolgens, met een lichte buiging, zijn hand op zijn hart te drukken.
Een bijzonder respectvol gebaar. Het ontroert me.
“Heeft u goed geslapen?” vraagt de man vriendelijk.
“Jazeker.”
“En uw man?”
“Heel goed.“
“Hoe gaat het met uw familie?”
“Prima, dank u wel.”
Ik voel schaamte omhoog borrelen. Wie ben ik die jarenlang argwanend op deze mensen heeft neer gekeken. Alsof ik van één of ander superieur ras ben die het alleenrecht heeft te oordelen. Door een simpele begroeting word ik als westerling van mijn voetstuk geblazen. Maar van mens tot mens voel ik glashelder de gelijkwaardige positie.
“Mag ik u een kopje thee aanbieden?” De man gebaart uitnodigend met zijn handpalm omhoog.
Ik glimlach en vind het bijna onrespectvol om nee te zeggen.
“Sorry, ik heb bij het café afgesproken.” Ik knik verlegen.
“Oké, dat geeft niet, een volgende keer misschien.” De man schudt me nog eens de hand.
“Tot ziens.”
“Een fijne dag.”
Terwijl ik verder naar het strandcafé loop, realiseer ik me dat dit besef van betrokkenheid in al zijn eenvoud mij het ultieme kerstgevoel geeft. Het is het grootste kerstcadeau wat ik ooit heb gekregen. Een diepgeworteld bewustzijn van saamhorigheid geeft mij het gevoel dat het elke dag kerst is.
Nooit zal ik de eerste keer vergeten dat Marokko en zijn bevolking mijn hart opende.
.JPG)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten